Αργησε. Αλλά έστω και τώρα το βιβλίο μπορεί να ρουφηχτεί σαν καλοκαιρινή νουβέλα. Ο Θωμάς Μαύρος δεν είναι για να γράφει. Ζωγράφιζε στο χορτάρι, ειδικά στο «κουτί» της περιοχής. Χθες, στα επίσημα του Ολυμπιακού Σταδίου παρουσιάστηκε η αυτοβιογραφία του, χρόνια μετά την απόσυρση από τα γήπεδα. Και είναι αλήθεια πως τον τίμησαν πολλοί. Φίλοι, παλιοί συμπαίκτες και ασφαλώς αντίπαλοι. Γιατί αναγνώριζαν πάντα την κλάση του, την έφεσή του να βρίσκει από το πουθενά δίχτυα.
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν παρών. Ο μοναδικός Ντούσαν Μπάγεβιτς, συνοδοιπόρος του Μαύρου τις χρυσές εποχές της ΑΕΚ. Ο Λάκης Νικολάου, αμυντικός περιωπής. Ο Αντωνιάδης και ο Δομάζος. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Παλιοί και σύγχρονοι άσοι που άφησαν το στίγμα τους.
Ο Θωμάς Μαύρος ανήκε σε όλους τους Ελληνες και σίγουρα σε μια άλλη εποχή. Ρομαντική. Με ινδάλματα για τους πιτσιρικάδες. Επιθετικός σπάνιας ράτσας και τέτοιος δεν υπάρχει στις μέρες μας. Γι’ αυτό και δεν βλέπουμε γκολ από τους γηγενείς, γι’ αυτό ψάχνουμε με το φανάρι την επιτυχία. Οσοι τίμησαν χθες τον Μαύρο θα μπορούσαν να θυμηθούν πολλά, να διηγηθούν πολλές ιστορίες: 501 συγκεκριμένα. Οσο και τα γκολ της επαγγελματικής καριέρας αυτού του δεινού σκόρερ.
Ξέσπασμα
Λουκέτο έβαλε ο Ηρακλής και ακολουθεί την πορεία που παίρνουν ομάδες που ταλανίζονται από οικονομικά προβλήματα και πιστεύοντας ότι βρίσκουν λύση καταλήγουν ύστερα από απανωτά λάθη ακόμη χαμηλότερα. Πώς αντέδρασε ο κόσμος του; Ισως τα λόγια του Βέλλιου, ενός παιδιού που από τον Ηρακλή ξεπετάχθηκε, να είναι αρκούντως αντιπροσωπευτικά: «Ντροπή και αίσχος. Θλιβερή ημέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς τα πράγματα πήγαν όπως ακριβώς ήθελαν για κάποιους “κυρίους”. Δεν ξέρουν ότι ο Ηρακλής είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ».
Δίδυμο
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και επανέρχεται στο γνωστό της (υψηλό) επίπεδο των ανακοινώσεων. Ιδού τι γράφτηκε μετά την πρόκριση της Εθνικής Μπάσκετ:
«Είστε μάγκες. Μπράβο, ρε μάγκες.
ΥΓ. Μπορεί να είχε και δίκιο η “αλεπού” Βασιλακόπουλος». Οντως, κάποιες φορές ξεπερνούν και τον εαυτό τους με κάποιες ατάκες οι αρμόδιοι. Τι εννοεί άραγε ο… ποιητής στο τέλος;