Το σταθερό πολιτικό αφήγημα που εν πολλοίς υποκαθιστά και τις ιδεολογικές καταβολές (ή και απλώς ιδεοληψίες) είναι η έξοδος από τον όντως αδυσώπητο μνημονιακό κλοιό. Τα υπόλοιπα έπονται. Και για όσους (και όσο) ευθύνονται ως προς τις έωλες αιτιογονίες της κακοδαιμονίας. Και για όσους εμφανίζονται ως είτε από καθέδρας τιμητές, είτε κι «εξ επιταγής» σωτήρες. Ουδείς ψόγος. Κι άλλωστε η διαμόρφωση (και διατύπωση) ενός τέτοιου αφηγήματος, δεν εξυπηρετεί παρά μόνο επιπόλαιες υποσχετικές φυγής από την έως και βάναυση κατολίσθηση. Αλλά και μέθοδο υπεκφυγής από βαρύτατο φόρτο ευθυνών. Οπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, σε τελική ανάλυση αθώος ουδείς. Ή τουλάχιστον εντελώς. Καθώς αφέθηκε να τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι της μνημονιακής περιπέτειας.

Με διαλεκτικές κοινής λογικής εν πάση περιπτώσει, τα Μνημόνια είναι μεν αφεαυτών επαχθή. Δεν είναι όμως υπαίτια της χρεοκοπικής κρίσεως. Είναι απλώς συνεπόμενα. Και κατ’ ακρίβειαν τα οιονεί εργαλεία υπερβάσεως και οι δοτές συνταγές επουλώσεως των συνεπειών της. Οχι μεν οι πλέον τελεσφόρες. Αλλά οι έξωθεν προκρινόμενες. Κι επιβλητέες. Με ό,τι αυτό επιφέρει.

Γιατί πέραν της δαιμονοποιήσεως των Μνημονίων (ως ατυχών συνταγών ιάσεως) το θέμα είναι ότι: Από τη στιγμή που η προσφυγή σε άρον άρον δανεισμό γι’ αποφυγή άτακτης χρεοκοπίας προκρίθηκε μονοδρομική, αυτομάτως η χώρα κατέληξε δέσμια των καθ’ υπαγόρευση όρων. Κρημνοβατώντας κυριολεκτικά, στο δίλημμα «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Και ο πυρήνας αυτής της αλήθειας είναι ότι: Η μνημονιακή περιπέτεια δεν αφορά μιαν απλή φαρμακευτική αγωγή, αλλά (κυριολεκτικώς) χημειοθεραπευτική αντιμετώπιση κακοήθων μεταστατικών νεοπλασιών, που διαβρώνουν τον εθνικό οργανισμό! Και το πώς και γιατί ανέκυψαν, είναι άλλη και θλιβερή ιστορία. Που για ν’ ανατμηθεί, απαιτεί γενναιόφρονα συλλογική αυτοσκόπηση.

Στο προκείμενο: Το θέμα δεν είναι ακριβώς αυτό ή το άλλο αφήγημα της μιας ή της άλλης πλευράς του πολιτικού συστήματος που το χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο προς την εξουσία. Το θέμα δηλαδή αυτή την ώρα, είναι όχι απλώς η τύποις διαδικαστική έξοδος από τις μνημονιακές δεσμεύσεις, αλλά η εν τοις πράγμασιν υπέρβαση της αιτιογονίας που τις επέβαλε. Η έξοδος όχι απλώς από τις μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλ’ από την ίδια την κρίση. Γιατί πέραν της εν πολλοίς μονοσήμαντης αντιμετώπισης του προβλήματος, προβάλλει άμεσα η ανάγκη ουσιαστικότερης διαχειρίσεως των επέκεινα. Για να μην επαναπαραχθούν (και τελικά επανεισπραχθούν) τα παθήματα. Με την έννοια των κραυγαλέων παθογενειών, που εκτρέπουν δείκτες και ανατρέπουν ισορροπίες. Οδηγώντας σε διαβρωτικές στρεβλώσεις και ανήκεστες υποτροπές. Οπως αυτές που βιώνουμε τώρα. Σε μιαν αδυσώπητη διαδικασία επάλληλων φαύλων κύκλων. Οπου το ένα και μη επαρκώς αντιμετωπίσιμο κακό, επιφέρει το άλλο. Και το άλλο, το παρεπόμενο και χειρότερο. Με δανειακά υποκατάστατα πόρων. Επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική απόφανση του Μενάνδρου, ότι: «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί».

Αυτονόητη κατακλείδα: Η έξοδος από τα «Μνημόνια εισαγωγής», δεν είναι λύση. Λύση θα είναι η έξοδος από αυτά, να οδηγήσει αυτομάτως σε «ιθαγενή Μνημόνια». Σε αυτόχθονα, με «ελληνική βούλα και υπογραφή». Ως αποφασιστική μεταβολή πορείας και ριζική αλλαγή νοοτροπίας. Κάθετη εν ολίγοις τομή στο εθνικό γίγνεσθαι. Με απορρίζωση συνδρόμων εσωστρεφούς αναμηρυκασμού, υπέρβαση αγκυλώσεων και αποβολή παθογενειών που αποδομούν δυνατότητες και ακυρώνουν προοπτικές. Εάν όχι, τότε απλώς θα επανακάμψομεν επί τα αυτά!..

Τελευταία Νέα