Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει για την επιτυχία της επίσκεψης Μακρόν στη χώρα μας. Και όλη αυτή την επιτυχία βέβαια την εισπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση. Μαλλον όχι όλη η κυβέρνηση, ένα μέρος αυτής και περισσότερο απ’ όλους ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας.
Γιατί μπορεί όλοι να χαρήκαμε που επιτέλους μίλησε για επενδύσεις και ανάπτυξη ενώπιον μάλιστα και ενός προέδρου της Γαλλίας (δεν είναι να πεις το ‘πε μπροστά στη Θεανώ και μετά είπα, ξείπα, χέζω την παρόλα μου), αλλά κάτι μούτρα στην κυβέρνηση και περισσότερο πολλές φάτσες στο κόμμα της είδα στραβομούτσουνες με τη μεταμόρφωση αυτή του Σωτήρος του Γένους Αλέξη Τσίπρα.
Και τους καταλαβαίνω, δεν πέρασε πολύς καιρός, πότε ήτανε οι γαλλικές εκλογές; Που νεοφιλελεύθερο τον ανέβαζε, νεοφιλελεύθερο τον κατέβαζε (ενίοτε και με καντήλια) τον Μανουέλ. (Παίρνω και γω το θάρρος να μιλάω για τον πρόεδρο στον ενικό, αποκαλώντας τον με το βαφτιστικό του, επηρεασμένος απ’ τον Πρωθυπουργό μας, και να δώσει ο Θεός να έρθει η μέρα που θα τον φωνάζουμε και με το χαϊδευτικό του, Μανού. –Μανού, μια και είσαι όρθιος, μου πιάνεις κι έναν καμπανίτη οίνο, πουλάκι μου;).
Βλέπεις, τότε υποστήριζε τον Μελανσόν. Κι ο Μακρόν ήτανε το μαύρο πανί. Πώς έρχονται όμως οι καιροί, έ; Με τη μια έκανε το μελαμψόν λευκόν.
Κι εμένα προσωπικώς, να σας εξομολογηθώ, δεν με πειράζει καθόλου.
Στον σταυρό που δεν σας κάνω.
Εγώ χαίρομαι. Μέλι καταπίνω. Οχι γιατί έκανε το γιγανταιώρημα ο Πρωθυπουργός, (γιγανταιώρημα: γιγάντια κωλοτούμπα), όχι. Μακάρι κι άλλο να κάνει, καλά να ‘ναι. Μόνο που αυτό έπρεπε να πράξει από την πρώτη στιγμή. Κι όχι τώρα στα στερνά του.
Το θέμα είναι αν θα τον αφήσουν τα κομματόσκυλα που τρέφει στην αυλή του. Θα μου πεις, και δεν τα φολιάζει να ησυχάσει; Μια φόλα κι έξω απ’ την πόρτα. Πρώτη φορά θα ‘ναι.
Πού είναι ο Στρατούλης; Πού πήγε η Βαλαβάνη; (η κυρία-γλυκά στις καθαρίστριες), πού χάθηκε ο Λαφαζάνης (στο 0,4 %), που γυρνάει η Ζωή; (αυτή όξω από δω, στο Παρίσι α λα μπρατσέτα με τον Μελανσόν οργώνει καλντερίμια).
να ξερογλείφεται κι όρμα στις
μεταρρυθμίσεις μπας και δούμε άσπρη μέρα.
Επαναλαμβάνω, δεν θα σε κατηγορήσω, δεν θα μιλήσω, δεν θα ειρωνευτώ, δεν θα κακολογήσω όσες στροφές κι αν κάνεις. Φτάνει να είναι για να βγούμε απ’ αυτή την κόλαση.
Συγγνώμη για τον κυνισμό της προτροπής μου, αλλά ο κυνισμός είναι το μόνο αίσθημα που μου άφησε ο χρόνος της κυβέρνησής σου.
ΥΓ: Ο Μακρόν με φόντο την πεφωτισμένη Ακρόπολη άρχισε την ομιλία στα ελληνικά (συγγνώμη, κύριε Γαβρόγλου) και την έκλεισε μ’ έναν στίχο του Σεφέρη.
Ας τον θυμηθούμε.
«Κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου».
