Μερίδιο

Η μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει για την επιστροφή της Δημοκρατικής Παράταξης στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού φαίνεται πως δεν γίνεται απλώς για τον συνωστισμό υποψηφίων. Τα εκατομμύρια των πολιτών που διαχρονικά έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιλέξει αυτό το πολιτικό στίγμα δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις. Αυτό είναι παρήγορο όχι μόνο διότι η πολιτική δείχνει έστω κι έτσι να αποκτά ένα κάποιο προβάδισμα κόντρα στην παραίτηση και τον ιδιότυπο μοναχισμό, αλλά πρωτίστως διότι στις ζυμώσεις όλα μαρτυρούν ότι κινητοποιείται ένα κομμάτι της νέας γενιάς.

Είναι αυτοί οι νέοι που βρέθηκαν μπλεγμένοι στον κυκεώνα της κρίσης χωρίς δική τους υπαιτιότητα και πληρώνουν ακριβά την αφροσύνη και τη χυδαιότητα του λαϊκισμού. Η αίσθηση ότι αυτή η νέα γενιά είναι περισσότερο απαιτητική και λιγότερο φανατική –αν αποδειχθεί τέτοια –αποτελεί μεγάλο κέρδος για το πολιτικό μέλλον του τόπου.

Υπάρχουν σημάδια συμμετοχής ή έστω εκδήλωσης ενδιαφέροντος για όσα συμβαίνουν με έναν εντελώς πρωτότυπο τρόπο που δεν συνδέεται με το αλήστου μνήμης πελατειακό κράτος της διακομματικής συμπαιγνίας από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν. Αυτοί οι κατά κανόνα απαιτητικοί νέοι δεν έχουν όνειρο μια θέση στο Δημόσιο. Είναι πολλοί από εκείνους που έφυγαν στο εξωτερικό και θα ήθελαν κάποια στιγμή να επιστρέψουν, είναι και εκείνοι που θα ήθελαν να φύγουν και δεν τα κατάφεραν.

Ολοι αυτοί που προσδοκούν να αλλάξει η ροή των πραγμάτων στον τόπο και να έχουν τη δική τους ευκαιρία και δεν ενδιαφέρονται για την κομματική καριέρα αλλά για την κοινωνική καταξίωση και την επαγγελματική επιτυχία. Ναι, υπάρχουν χιλιάδες νέοι που το όραμά τους ευτυχώς απέχει έτη φωτός από το στερεότυπο της Μεταπολίτευσης. Είναι στην πραγματικότητα ένας άλλος κόσμος που απαιτεί με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο μερίδιο στις εξελίξεις. Αν οι υποψήφιοι του νέου εγχειρήματος της Κεντροαριστεράς θέλουν κάτι να κάνουν, οφείλουν να αναζητήσουν επικοινωνία και επαφή με αυτούς πρωτίστως.

Κάθε απόπειρα νεκρανάστασης του ένδοξου παρελθόντος είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, χωρίς να φταίει το παρελθόν γι’ αυτό, αλλά εκείνοι που νομίζουν ότι μπορούν να το ξαναζήσουν.