Δεν υπήρχαν ούτε διαιτητές, ούτε τρόπαια. Δεν υπήρχαν οφσάιντ, πέναλτι. Ούτε σκορ. Υπήρχαν μόνο άνθρωποι γελαστοί, που προσπαθούσαν με τις γνώσεις τους να γκρεμίσουν τα τείχη της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού. Μεταξύ τους ξεχώριζαν και τρεις παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, οι Καρεμπέ, Τουράμ και Νικοπολίδης, οι οποίοι μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες, για το πώς το ποδόσφαιρο τους βοήθησε να βελτιωθούν ως προσωπικότητες και πώς σήμερα μπορούν να επιστρέφουν στους αδύναμους της κοινωνίας ό,τι καλά πήραν απ’ αυτό. Κι όμως, η ημεδαπή ποδοσφαιρική τζιχάντ προσπάθησε να υποτιμήσει, να αμαυρώσει, να ακυρώσει μία συνεργασία, του Ολυμπιακού με το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, επηρεασμένη σαφώς από το σύνδρομο τριτοκοσμικού τύπου.
Μια υπερχειλίζουσα μικροψυχία απέναντι σε ένα λαμπρό γεγονός. Ενα κλειστό παράθυρο στο φως της γνώσης. Ανθρωποι που συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφαίων στην ακαδημαϊκή κοινότητα επιχειρηματολόγησαν για τις καταστάσεις που βιώνει το ποδόσφαιρο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Εξήγησαν γιατί το 1/3 των παικτών που δηλώθηκαν από τις φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου μπορούσαν να παίξουν και σε άλλη Εθνική και γιατί αυτή η τάση θα ενισχυθεί. Ανθρωποι που προσφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στους μετανάστες περιέγραψαν πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να τους βοηθήσει να ενταχθούν γρηγορότερα και πιο ομαλά στις κοινωνίες. Ακαδημαϊκοί και μελετητές του φαινομένου «ποδόσφαιρο» επιχειρηματολόγησαν γιατί δεν υπάρχουν σύνορα όταν κυλά στο χορτάρι η στρογγυλή θεά. Γιατί ανάβει σπίθες όπως συνέβη στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ή στο παιχνίδι της Σερβίας με την Αλβανία.
Κι όμως, το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν απών. Δεν καταδέχθηκε να ακούσει, να διδαχθεί, να ανοίξει τους ορίζοντές του. Για να μπορεί να κατανοήσει πώς ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου μπορεί να σημάνει εκεχειρία έστω και για λίγα λεπτά στην πολύπαθη Συρία.
Πώς το Πράσινο Ακρωτήρι διεκδικεί πρόκριση στο Μουντιάλ με Γάλλους και Πορτογάλους. Αλλά γιατί αναρωτιέμαι; Οι επίπεδες αντιλήψεις ήταν πάντοτε προνόμιο των φανατικών.
