Ο πρόεδρος Ιβάν (Σαββίδης) προετοιμάζεται να γίνει καναλάρχης, αλλά με την υπόθεση της ΣΕΚΑΠ οι εκκρεμότητες παραμένουν και είναι σοβαρές. Αναφέρομαι στο θέμα που μας είχε απασχολήσει προ 5μήνου, τον Απρίλιο ε.έ. (ενεστώτος έτους σημαίνει αυτό, και το έγραφαν παλιά οι δημοσιογράφοι), όταν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε τη θαυμάσια πρωτοβουλία να περάσει από τη Βουλή τη γνωστή τροπολογία που θύμιζε περισσότερο «εβδομαδιαία» φωτογραφία, παρά νομοθετική ρύθμιση. Η τροπολογία, υπενθυμίζω για αναγνώστες με αδύναμη μνήμη, χάριζε ουσιαστικά και τυπικά το πρόστιμο των 32,5 εκατ. που είχε επιβληθεί στη ΣΕΚΑΠ για λαθρεμπόριο τσιγάρων. Και πάνω στη φούρια της η κυβέρνηση να την περάσει από τη Βουλή, ξέχασε να της δώσει αναδρομική ισχύ.
Προσέξτε τώρα παρακαλώ, τι μου επισήμανε βουλευτής, χθες (δεν θα πω ποιου κόμματος, γιατί ξέρετε πώς είναι αυτά στις μέρες μας, μισή κουβέντα λες και ο άλλος βρίσκει τον μπελά του κανονικά): παρά τη ρητή δέσμευση της κυβέρνησης κατά τη συζήτηση της συγκεκριμένης, υπέρ Ιβάν τρομερού, (ν)τροπολογίας ότι θα φέρει ρύθμιση η οποία θα αποκαθιστά την έλλειψη, δηλαδή θα της δίνει και αναδρομική ισχύ, η ρύθμιση αυτή, πέντε μήνες τώρα, δεν έχει φτάσει στη Βουλή.
Κατά τον βουλευτή, αυτό είναι έως και περίεργο. Διότι στις 4 Απριλίου εκδικάστηκε προσφυγή της ΣΕΚΑΠ με την οποία ζητείται η διαγραφή του προστίμου για μια σειρά λόγων, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και μια άλλη ρύθμιση, η οποία είχε ψηφιστεί στο εντελώς άσχετο, τον Δεκέμβριο του 2016 (ν. 4446/16, άρθρο 17), η οποία ανέφερε ότι οι αποφάσεις των ποινικών δικαστηρίων δεσμεύουν και τα διοικητικά δικαστήρια. Γιατί αφορά την υπόθεση της ΣΕΚΑΠ αυτή η ρύθμιση; Διότι οι υπεύθυνοί της, που κατηγορούνταν για λαθρεμπόριο τσιγάρων, εξαιτίας του οποίου είχε επιβληθεί το πρόστιμο των 32,5 εκατ., αθωώθηκαν των κατηγοριών. Αρα, μου λέει ο δικός μου, «τζάμπα ψηφίσαμε την τροπολογία, αφού υπήρχε ο νόμος που απάλλασσε τη ΣΕΚΑΠ από το πρόστιμο. Ψηφίσαμε εκ του περισσού».
Το καινούργιο, εντελώς, που έχω να μεταφέρω εδώ, είναι στην πραγματικότητα γεγονός μερικών ημερών, ούτε εβδομάδας. Συνέβη στις αρχές της, και είναι «ουρά» της πολυσυζητημένης επίσκεψης του Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στο εργοστάσιο της Apivita –μιλάω για την επίσκεψη εκείνη όπου έφαγε απρόσεκτα ένα κομμάτι κερήθρας και του… κόλλησαν οι δύο γνάθοι, θέαμα καθόλου κολακευτικό, ομολογώ.
Μου λένε λοιπόν ότι το επιτελείο Μαξίμου του έχει κανονίσει την επίσκεψη στην Apivita στις εγκαταστάσεις της στα Μεσόγεια για να δώσει μια συνέχεια στα της επίσκεψης στον Παπαστράτο, αλλά ουδείς έχει φροντίσει να τον ενημερώσει καταλεπτώς περί της εταιρείας. Οτι πλέον δεν είναι αμιγώς ελληνική, ότι κατά (συντριπτική) πλειοψηφία ανήκει σε έναν ισπανικό κολοσσό του κλάδου των καλλυντικών, την PUING. Και πως εκτός από την οικογένεια Κουτσιανά (των πρώην ιδιοκτητών) στην είσοδο της εταιρείας θα τον υποδεχθούν και κάτι χαρούμενοι Ισπανοί, Καταλανοί για την ακρίβεια, εκ Βαρκελώνης ορμώμενοι.
Στον απόηχο της επίσκεψης του προέδρου Μακρόν στην Αθήνα δεν θα σταθώ φυσικά στο επικοινωνιακό σκέλος της επίσκεψης το οποίο αναπόφευκτα συμπεριλαμβάνει από την κυρία (του κυρίου) Μπριζίτ ώς τα ελληνικά του στην Πνύκα, ούτε φυσικά στις ενδυματολογικές της επιλογές που έχουν κάνει την κυρία (του κυρίου) fashion icon παγκοσμίως –κάτι δικές μας, κανονικά ταγάρια (ακόμη…) ας μελετήσουν το στυλ της, δεν είναι κακό. Ούτε αφαιρεί κάτι από την αριστεροσύνη τους…
Θα αναφερθώ σε εκείνη την περίφημη συμμαχία (των χωρών) του Νότου, η οποία πνέει τα λοίσθια, και η αιτία είναι η διαταραχή στις σχέσεις του Μακρόν με την ιταλική κυβέρνηση και το (αδελφό;) κόμμα του Ματέο Ρέντσι. Οπως μου μετέφερε φίλος μου εκ Βρυξελλών, η αφορμή είναι το Προσφυγικό, και ειδικότερα η πρωτοβουλία της γαλλικής κυβέρνησης να έρθει σε επαφή με διάφορους λίβυους οπλαρχηγούς προκειμένου να ανακοπεί το προσφυγικό ρεύμα προς την Ευρώπη. Η Ιταλία που δέχεται αυτή την περίοδο το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων, δεν είδε με καλό μάτι αυτή την ιστορία και προφανώς διαμαρτυρήθηκε. Στον αντίποδα, ο Μακρόν χάλασε μια ωραία δουλειά που πήγε να γίνει στη Γαλλία, όταν μια μεγάλη ιταλική ναυπηγοεπισκευαστική εταιρεία ονόματι Fincantieri επιχείρησε να αγοράσει κάτι ναυπηγεία στην περιοχή Σεν Ναζέρ της Γαλλίας. Ο Μακρόν εθνικοποίησε τα ναυπηγεία και οι Ιταλοί έμειναν με τη χαρά –μου είπε ο δικός μου, ο εκ Βρυξελλών.
Ανοησία και δήθεν θέμα της κατηγορίας «να ‘χαμε να λέγαμε, και να ‘χουμε να πούμε», πρέπει να πω ότι θεωρώ το ζήτημα της διασφάλισης της ακεραιότητας της συμμετοχής με ηλεκτρονικό τρόπο στην ψηφοφορία για την Κεντροαριστερά. Με τη σχετική τεχνολογία να είναι τόσο προχωρημένη, το να κάθονται να συζητούν στην Κεντροαριστερά για το αν μπορεί να διασφαλιστεί η μυστικότητα, αλλά και η μοναδικότητα της ψήφου, είναι μόνο χάσιμο χρόνου. Ας παραδειγματιστούν από το πώς τα social media διασφαλίζουν κάθε φορά που αλλάζει κάποιος password, ότι το ζητάει ο νόμιμος κάτοχος του λογαριασμού και δεν έχει χακαριστεί ο λογαριασμός από κάποιον τρίτο.
Πώς γίνεται αυτό; Με την αποστολή είτε ενός μοναδικού αριθμού είτε ενός μοναδικού κωδικού στο κινητό τηλέφωνο που έχει υποδείξει ο χρήστης του λογαριασμού ως δικό του. Ενα νούμερο, ένας κωδικός και τέλος. Αυτό είναι, και δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί αλλιώς μπλοκάρει ο λογαριασμός.
Με αυτό ως δεδομένο θεωρώ ότι αν επιμένει κάποια πλευρά ας πούμε, να παραλαμβάνει ο ίδιος ο ψηφοφόρος τον κωδικό του από κάποιο σημείο με αυτοπρόσωπη παρουσία, λογικά θα πρέπει να απαντήσει τότε αυτή η πλευρά στο γιατί να μην προσέλθει στην κάλπη την ημέρα της ψηφοφορίας ο ψηφοφόρος να ψηφίσει; Νομίζω ότι ο τρόπος να διασφαλιστεί η μοναδικότητα της συμμετοχής υπάρχει και οτιδήποτε άλλο προβάλλεται ως ένσταση, πιστεύω πως γίνεται για να περιοριστεί η συμμετοχή των πολιτών…
