«O Γιάννης Βασιλόπουλος είναι 18 ετών –είναι ο νεότερος έλληνας στιχουργός που δισκογραφεί σήμερα. Η Δήμητρα Σελεμίδου είναι μια υπέροχη νεαρότατη τραγουδίστρια. Και ο Σπύρος Παρασκευάκος κατάγεται από την πηγή του Ανεξήγητου: τη μελωδία. Καλός ο δρόμος, φίλοι μου». Ετσι υποδέχθηκε ο Φοίβος Δεληβοριάς τον δίσκο των τριών αυτών πολύ νέων παιδιών, «Τρίτη Εξοδος», που κυκλοφορεί από τη Μικρή Αρκτο.
Ο Γιάννης Βασιλόπουλος, ο νεότερος της παρέας, είχε δώσει δείγματα γραφής αρκετά νωρίτερα. «Στο πλαίσιο της 4ης Ακρόασης της Μικρής Αρκτου, συνεργάστηκα για πρώτη φορά με συνθέτη το φθινόπωρο του 2013. Οταν ο στίχος και η μουσική φεύγουν απ’ τον μικρό τους αυτόνομο κόσμο και γίνονται συγκάτοικοι σε έναν ολοκαίνουργιο που χτίζουν από κοινού, είναι μια μαγική στιγμή που τέσσερα χρόνια αργότερα εξακολουθεί να με συγκινεί με κάθε νέα δημιουργία. Τότε ήταν η “Αποφοίτηση” που μελοποίησε ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου και ερμήνευσε η Δήμητρα Σελεμίδου».
Η ιστορία του όμως με τον στίχο πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στα χρόνια του Γυμνασίου, όταν άρχισε να ανακαλύπτει νέους έλληνες καλλιτέχνες. «Μέχρι τότε άκουγα κυρίως ξένη μουσική, ορχηστρικά έργα, εναλλακτικά συγκροτήματα. Οταν στράφηκα στην έντεχνη ελληνική μουσική υπήρξαν πολύ φωτεινές στιγμές στην αναζήτησή μου, όπου ο στίχος, η μουσική, η ερμηνεία και φυσικά οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει η ενεργή παρουσία ενός καλλιτέχνη, κέρδιζαν στο σύνολο, αλλά αυτή τη φορά κυρίως στα επί μέρους σημεία. Εγώ είχα ήδη αναπτύξει μια σχέση με τη συγγραφή διατηρώντας ένα ιστολόγιο (giannisvassilopoulos.blogspot.gr), οπότε η μεγάλη συγκίνηση που ένιωσα όταν μπήκα σε αυτόν τον νέο κόσμο της μουσικής, μου υπαγόρευσε τη συνέχεια». Κείμενα από αυτό το ιστολόγιο εκδόθηκαν στο βιβλίο «Αδιανόητα Διαφορετικοί» το 2013.
Τι είναι αυτό που δεν µπορείτε –ακόµη τουλάχιστον –να αποτυπώσετε στιχουργικά;
Αυτό είναι και μια δική μου απορία και γεννιέται απ’ την αρχή κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα κείμενο, ένα τραγούδι. Ουσιαστικά κάθε ενότητα τραγουδιών, διηγημάτων, κάθε καλλιτεχνικό έργο με αρχή, μέση και τέλος είναι ένας νέος κόσμος, σαν ένα νέο παράλληλο σύμπαν μέσα στο πολυσύμπαν όπου περιεχόμαστε. Η «Τρίτη Εξοδος» ολοκληρώθηκε στιχουργικά, συνθετικά, ερμηνευτικά, ενορχηστρωτικά –παραλλαγές της μπορούν φυσικά να υπάρξουν, αλλά τα ερωτήματα που ήθελα να θέσω έχουν τεθεί. Τώρα απλώς αισθάνομαι αυτή τη νέα έλλειψη, ανώνυμη και απρόσωπη. Ζώντας την μπορεί και να τη διατυπώσω.
Τα τραγούδια που γράφονται σήµερα µπορούν να αντέξουν στον χρόνο ή ακολουθούν τον κώδικα µιας γενικότερης και εφήµερης κουλτούρας;
Υπάρχουν πάντα και τα δύο και δύσκολα μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο που μονοπωλείται αποκλειστικά από τη μία ή την άλλη πλευρά. Μάλλον θα ήταν δυσβάσταχτο. Μελετώντας ενότητες τραγουδιών του 20ού αιώνα, βρίσκει κανείς τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου, τον Παπαδόπουλο, τον Τριπολίτη, τον Αλκαίο, τον Καρασούλο, τη Νικολακοπούλου και άλλους που άνοιξαν ρωγμές στο δεύτερο μισό του αιώνα για να τον βλέπουμε σήμερα τόσο φωτεινό. Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, είναι όσοι δεν τα κατάφεραν. Εχουμε ακόμα πάνω από ογδόντα χρόνια για να ανοίξουν οι νέες ρωγμές.
