Μεγάλη ιστορία ο Αντώνης Αντωνιάδης. Ο «ψηλός», όπως τον αποκαλούν ακόμη και σήμερα, ήταν ο τύπος του κυνηγού που δεν συγχωρούσε τα λάθη στην αντίπαλη περιοχή. Εβαζε το ένα γκολ μετά το άλλο! Κατέκτησε τα πάντα με το Τριφύλλι, έφτασε σε τελικό Πρωταθλητριών και συνεπώς, η γνώμη που καταθέτει έχει βαρύνουσα σημασία.
«Οντως, το πρόβλημά μας είναι ότι δεν ξεχωρίζει κανένας άλλος πλην του Μήτρογλου. Δεν έχουμε κάποιον ποιοτικό φορ περιοχής, δεν διαλέγουμε από έναν μεγαλύτερο αριθμό ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε και κάποιους στον πάγκο ως εναλλακτικές λύσεις. Μας λείπει το συγκεκριμένο. Βέβαια, το να είναι κάποιος γκολτζής ισοδυναμεί με χάρισμα. Είναι και έμφυτο ταλέντο. Ή το έχεις ή δεν το έχεις» αναφέρει ο Αντωνιάδης.
Συνεχίζει δε, λέγοντας τα εξής: «Με την πάροδο του χρόνου, κάποιος σκόρερ γεννημένος, μπορεί να βελτιώσει τις επιδόσεις και το ταλέντο του, να εξελιχθεί. Αλλά απαιτείται να σκοράρει έναν ικανοποιητικό αριθμό γκολ σε ετήσια βάση, πάνω από 15 τη σεζόν. Εμείς φαίνεται ότι δεν έχουμε επιθετικό είτε με το στυλ του Αντωνιάδη είτε με το στυλ του Αναστόπουλου. Προσοχή, δεν κάνω συγκρίσεις, μιλώ για το πώς κινείται ο παίκτης και άλλωστε έχουμε ξεχωριστό σωματότυπο».
Δεν είναι απολύτως διακριτή η θέση του επιθετικού;
«Σαφέστατα. Αν ένας στράικερ δεν βάζει γκολ, είναι αποτυχημένος. Ο Βαζέχα δίδαξε τις σωστές κινήσεις χωρίς την μπάλα, ήταν πρωτοπόρος σε αυτό, αλλά έβαζε και σημαντικά γκολ. Συνεχώς. Εμεινε στην ιστορία. Σταδιακά βλέπουμε όλο και περισσότερους ξένους στη θέση των φορ. Πρέπει στην Ελλάδα να δώσουμε βάση στις ακαδημίες. Ο Πάγκαλος, ο σπουδαίος προπονητής που είχα στα τσικό της Ξάνθης, με είδε να παίζω τερματοφύλακας και με γύρισε σε ένα φιλικό σε επιθετικό. Εβαλα δύο γκολ, ένα με κάθε πόδι και καθιερώθηκα. Αλλά μου έδειχνε τον τρόπο που έπρεπε να κινούμαι, πώς να παίρνω θέσεις, πώς να κάνω σουτ με το κουντουπιέ. Εδώ όλοι είναι πλέον ντεμί! Ολα όμως βελτιώνονται συν τω χρόνω. Αρκεί ο κυνηγός να είναι κυνηγόσκυλο! Να έχει την όσφρηση του γκολ».
