Αναζήτηση
Ακόμη κι αν δεν κρύβονται 1.000 λέξεις από πίσω τους, κρύβονται πάντως συναισθήματα, συγκυρίες, αθέατες όψεις ενός κόσμου τον οποίο –νομίζουμε ότι –γνωρίζουμε. Γι’ αυτό και το μεγάλο φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Getty Images επιβραβεύει από το 2004 τους ανεξάρτητους φωτορεπόρτερ οι οποίοι καταγράφουν στις εικόνες τους ιστορίες που προκαλούν αίσθηση. Στα φετινά βραβεία, στο πλαίσιο του Visa pour l’ image στο Περπινιάν, το Getty Images ανακοίνωσε τα ονόματα των πέντε φωτορεπόρτερ που κάλυψαν με τον καλύτερο τρόπο εκδοχές της επικαιρότητας μέσα στη χρονιά (και γι’ αυτό κερδίζουν έκαστος από 10.000 δολάρια ώστε να συνεχίσουν το έργο τους). Σύμφωνα με την επιλογή, από τις 450 συμμετοχές φωτογράφων που προέρχονται από 75 χώρες ξεχώρισαν οι προσφυγικές ροές στην Ευρώπη, τα θύματα του πολέμου στο Αφγανιστάν, η «κληρονομιά» του τσαβισμού στην πολύπαθη Βενεζουέλα του απολυταρχικού Μαδούρο, οι ιστορίες Παλαιστινίων και η θλίψη που αναδίδει η «βαθιά Αμερική»: όψεις όλες της ανθρώπινης περιπέτειας που δεν γνωρίζει σύνορα.
Η πιο οικεία ίσως σειρά φωτογραφιών μοιάζει να είναι η «Συμφωνία» του Αλεσάντρο Πένσο, καθώς σ’ αυτήν συνυπάρχουν στιγμές διάσωσης σύρων προσφύγων στη Λέσβο, την Κω και την Κόρινθο, με ιδιαίτερη έμφαση στη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Τουρκία και τις επακόλουθες συνέπειες: την αύξηση των απελάσεων από τα τουρκικά στρατόπεδα, την εκμετάλλευση των προσφύγων ως φθηνών και ανήλικων εργαζομένων και τη συνολική μεταχείριση των αιτούντων άσυλο στα κέντρα επεξεργασίας και στις εγκαταστάσεις κράτησης. Η ψυχογραφία των θυμάτων του πολέμου στο Αφγανιστάν χαρακτηρίζει το έργο της Πόλα Μπρόνστιν «Το κόστος του πολέμου». Παρουσιάζει τον άμαχο πληθυσμό και πώς πληγωμένα σώματα παιδιών και ενηλίκων προσπαθούν να ανακάμψουν βιολογικά και ψυχικά από τις πληγές τους. Με αυτό το έργο η Μπρόνστιν συνεχίζει ένα έργο που ξεκίνησε στο Αφγανιστάν, τεκμηριώνοντας τα θύματα του πολέμου, πολλοί από τους οποίους είναι πολίτες. Οι ειλικρινείς εικόνες των πληγωμένων ανδρών, γυναικών και παιδιών απεικονίζουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχολογική ανάκαμψή τους.
Ο Αλεχάντρο Σεγάρα στο «Η ζωή μετά τον Ούγκο Τσάβες» παρακολουθεί την οικονομική ύφεση της Βενεζουέλας, την πολιτική αστάθεια και την αυξανόμενη βία που εκδηλώθηκε μετά τον θάνατο του ηγέτη το 2013. Στο «Habibi» ο Αντόνιο Φατσιλόνγκο αφηγείται την ιστορία παλαιστίνιων γυναικών των οποίων οι σύζυγοί τους είναι ισοβίτες σε ισραηλινές φυλακές. Οι γυναίκες αυτές καταφεύγουν σε λαθρεμπόριο σπέρματος προκειμένου να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση, εξάγοντας φιαλίδια σπερματικού υγρού κρυμμένα σε μπάρες σοκολάτας, στη διάρκεια της οικογενειακής επίσκεψης στις φυλακές.
Τέλος, η Μπάρμπαρα Πίκοκ, στην «Αμερικάνικη κρεβατοκάμαρα» συλλαμβάνει ρεαλιστικά τη θλίψη των αμερικανών ανδρών, γυναικών, ζευγαριών , μοναχικών ηλικιωμένων που αναδίδουν τα μικρά ή μεγάλα και σίγουρα ακατάστατα υπνοδωμάτιά τους.
