Οσο ακόμη η Εθνική Ανδρών επιχειρούσε να κλειδώσει τον κακό εαυτό της στο Ελσίνκι, ένας 60χρονος κύριος με κατάλευκο σακάκι και μαύρο παπιγιόν αιχμαλώτιζε τις καρδιές μας προκαλώντας ρίγη συγκίνησης με τη συγκλονιστική ομιλία του στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέττης. Ο Νίκος Γκάλης ανήκει πλέον στο πάνθεον του παγκόσμιου μπάσκετ, καθώς εντάχθηκε στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame με την τάξη του 2017, επιλέγοντας έναν από τους αρτιότερους αντιπάλους που συνάντησε στα παρκέ για να τον συνοδεύσει στην αθλητική αιωνιότητα.
«Ενα όνειρο έγινε πραγματικότητα και εδώ δίπλα μου είναι ο Μπομπ ΜακΑντού, ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Μας συνδέουν σπουδαίες μονομαχίες, όταν εκείνος αγωνιζόταν στην Τρέισερ Μιλάνο και εγώ στον Αρη» εξήγησε ο ανεπανάληπτος Γκάνγκστερ υπό τα βλέμματα ορισμένων εκ των κορυφαίων προσωπικοτήτων που πάτησαν ποτέ σε παρκέ, όπως ο Λάρι Μπερντ. Μάλιστα, όπως εξήγησε ο «Νικ», λίγο έλειψε να γίνουν και συμπαίκτες με τον παλαίμαχο ηγέτη των Μπόστον Σέλτικς, όταν ο αείμνηστος Ρεντ Αουερμπαχ (GM το 1979) είχε επιλέξει τον Γκάλη στο Νο 68 στον τέταρτο γύρο του ντραφτ, αλλά εκείνος προτίμησε τη γενναιόδωρη πρόταση του Αρη. «Κατάγομαι από φτωχή οικογένεια και ήθελα να τη βοηθήσω. Είναι, όμως, μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου» δήλωσε συγκινημένος από το βήμα του Hall of Fame.
Το πόσο σημαντικό είναι το επίτευγμα του Νίκου Γκάλη επιβεβαιώνεται από τον αριθμό 6. Τόσοι είναι οι εισαχθέντες στο επονομαζόμενο και Hoop Hall που δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.
Η διχρωμία λευκού και μαύρου σε συνδυασμό με το μαύρο παπιγιόν παραπέμπει στο στυλ του Τζέιμς Μποντ, της κινηματογραφικής φιγούρας που «γεννήθηκε» από τον λονδρέζο συγγραφέα Ιαν Φλέμινγκ το 1953.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Γιούνιον Σίτι του Νιου Τζέρσεϊ γεννήθηκε ο Νικόλαος Γεωργαλής, που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάνοντας τον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς να παραδεχτεί κάποτε ότι «αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος».
Ο λόγος, πάντως, για τον οποίο κέρδισε το χειροκρότημα ήταν μια προσωπική ιστορία που διηγήθηκε: «Μια μέρα περπατούσα στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη και με σταμάτησε μια άγνωστη κυρία. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Με φώναξε “Νίκο, Νίκο” και μου είπε “θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί έσωσες τον γιο μου, μας έκανες το μεγαλύτερο δώρο”. Μετά μου εξήγησε ότι ο γιος της ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά, αλλά το ξεπέρασε καθώς βρήκε το νόημα της ζωής μέσα από το μπάσκετ».
