Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα σχέσεων και αποφάσεων. Και από τη στιγμή που η Εθνική Ανδρών τα διαχειρίστηκε αμφότερα με επιτυχία, όχι μόνο δικαιούται να πανηγυρίζει τον θρίαμβο επί της Λιθουανίας, αλλά να ονειρεύεται την είσοδο στην τετράδα, γιατί όχι και στον τελικό!
Επειτα από ταραχώδη προετοιμασία, οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν. Οι διεθνείς άφησαν στην άκρη τους εγωισμούς τους και επικεντρώθηκαν στον κοινό στόχο. Αναμφισβήτητα, λειτούργησε θετικά η πρωτοβουλία του Κώστα Σλούκα να παραθέσει δείπνο στους συμπαίκτες του στο εστιατόριο του διάσημου τούρκου σεφ Νουσρέτ Γκιοκτσέ μετά την ψυχοβγαλτική πρόκριση επί της Πολωνίας, ωστόσο στην πνευματική μετάλλαξη των διεθνών έπαιξαν ρόλο τα… χιλιόμετρα που έχουν καταγράψει στα ευρωπαϊκά παρκέ και μεταφράζονται σε εμπειρία.
Φυσικά, μέτρησαν και οι αποφάσεις του ομοσπονδιακού τεχνικού Κώστα Μίσσα, ο οποίος εν μέσω διαδικτυακού bullying λόγω της πολυετούς σύνδεσής του με το μπάσκετ γυναικών, ακολούθησε τη… σερβική τακτική. Συρρίκνωσε το rotation και στους νοκάουτ αγώνες χρησιμοποίησε τέσσερις παίκτες για περισσότερα από τριάντα λεπτά (Καλάθης, Σλούκας, Πρίντεζης, Παπανικολάου), μοιράζοντας μικρότερους αλλά συγκεκριμένους ρόλους στους άλλους οκτώ διεθνείς. Οι οποίοι πάντως, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό, το αποδέχτηκαν και εμφανίστηκαν πνευματικά πανέτοιμοι, φέρνοντας εις πέρας την όποια αποστολή τούς ανατέθηκε.
Αυτοπεποίθηση
Πλέον, η Εθνική άφησε πίσω της τον μίνιμουμ στόχο (φάση των 16) και αφού απέκλεισε τη φιναλίστ των δύο προηγούμενων Ευρωμπάσκετ, αισθάνεται ότι με αυτή την εικόνα μπορεί να κοιτάξει οποιονδήποτε αντίπαλο στα μάτια. Και με την πεποίθηση ότι εφόσον στο δικό της ταμπλό δεν υπάρχει το όνομα της Ισπανίας, έχει ελπίδες να φτάσει ακόμη και στον τελικό, σκέψη που βάσει της πρόσφατης εικόνας στο Ελσίνκι θα φάνταζε ως ύβρις.
