Ακόμη και σε έναν ωκεανό ψεμάτων μπορεί να βρεθεί ένα ψήγμα αλήθειας. Και η συριζαϊκή αλήθεια είναι αυτή που είχε περιγράψει πιο μπρούτα ο Γιώργος Κυρίτσης όταν έλεγε ότι «αυτή η κυβέρνηση ψηφίστηκε για να πληρώσουν οι μενουμευρώπηδες» και πιο κομψά ο αρχηγός του όταν άφηνε να εννοηθεί στη Βουλή ότι η βασική φροντίδα της κυβέρνησης είναι η εκλογική της πελατεία.
Δεν είναι ασφαλώς αυτή η εκλογική πελατεία ο αποδέκτης της φιλεπενδυτικής περφόρμανς του Αλέξη Τσίπρα. Το αφήγημα της «νέας σελίδας που γύρισε η χώρα» δεν απευθύνεται σε εκείνη τη μάζα των ψηφοφόρων που στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να είναι ο μπετόν αρμέ εκλογικός πληθυσμός του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι o «λαός» του κόμματος –και στις μετρήσεις φαίνεται διατεθειμένος να βάλει πλάτη στην ανάσχεση της δημοσκοπικής πτώσης ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει ένα Μνημόνιο τον χρόνο. Υπάρχει ένα κρίσιμο μέγεθος σε αυτές τις μετρήσεις. Είναι οι ρεαλιστές της απογοήτευσης. Είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι σε συνθήκες επιτροπείας δεν έχει και τόση σημασία ποιο είναι το κόμμα που κυβερνά –τα πράγματα δεν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα, απαντούν, θα ήταν ίδια.
Σε αυτό το κρίσιμο μέγεθος ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται με μια επίδειξη συστημικής κανονικότητας που ευαγγελίζεται την πολιτική σταθερότητα ως προϋπόθεση για να έρθουν επενδύσεις. Με εκείνη την εσάνς σοσιαλδημοκρατικής ωριμότητας που λέει ότι οι ξένες επενδύσεις δεν είναι εθνική λεηλασία, αλλά μήτρα θέσεων εργασίας. Ο στόχος είναι φιλόδοξος. Γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να συμπυκνώσει κανείς τον χρόνο. Δεν είναι απλό να μεταμορφωθεί μέσα σε δυο χρόνια από Ανδρέα του ’81 σε Ανδρέα του ’93.
