Ηταν αδύνατον να μη σκεφτεί κανείς παρακολουθώντας τον Πρωθυπουργό στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου πόσο εύκολα θα αντιπολιτευόταν άλλοτε τον ίδιο του τον εαυτό. Πόσο σκληρά θα επέκρινε τις καθησυχαστικές του διαβεβαιώσεις, πόσο λυσσαλέα θα κατήγγελλε την αφοσίωσή του στις επενδύσεις, πόσο αδιαπραγμάτευτα θα αποδομούσε την πίστη του στους αριθμούς και τους ύμνους του στην πολιτική σταθερότητα ως εχέγγυο για την ανάταξη της οικονομίας.
Θα ήταν ένας Αλέξης Τσίπρας μαινόμενος –με ένα μένος μεγαλύτερο ακόμη και από αυτό που επέδειξε απέναντι σε αυτήν εδώ την εφημερίδα απαντώντας στην ερώτηση του απεσταλμένου της στη Θεσσαλονίκη. Μαινόμενος απέναντι στις οβιδιακές μεταμορφώσεις του σημερινού Πρωθυπουργού, στην προσπάθειά του να υφάνει έναν νέο πολιτικό μανδύα για τον εαυτό του με πρώτη ύλη το «παλιό» –είτε αυτό είναι ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός του Ανδρέα Παπανδρέου είτε η αλόγιστη δημοσιονομική πολιτική του Κώστα Καραμανλή.
Είναι σαφές ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός επιδιώκει πλέον τον πολιτικό του προσπορισμό τόσο μέσα από τα επιτεύγματα της Μεταπολίτευσης –και από αυτήν την άποψη θα μπορούσε να γίνει ακόμη και διαπρύσιος κήρυκας του σημιτικού εκσυγχρονισμού –όσο και μέσα από τις αδυναμίες της. Οι μεταμορφώσεις όμως είναι κενό γράμμα όταν στερούνται ουσίας, όταν ο στόχος είναι πάντα το εμπόριο ελπίδας. Οταν ο μανδύας είναι αδειανός.
