Αναζήτηση
Ομολογώ ότι πάντα με εντυπωσιάζει η ικανότητα αλλά και η ευκολία του Πρωθυπουργού να παίρνει αποστάσεις από την αλήθεια –είδατε πόσο κομψά το λέω…
Εχω λοιπόν ένα φρέσκο περιστατικό.
Μιλώντας στη ΔΕΘ είπε ότι του χρόνου θα επιστρέψει ως Πρωθυπουργός μιας χώρας «εκτός Μνημονίων και εκτός ασφυκτικής επιτροπείας».
Παραμύθια. Για άλλη μια φορά υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να κάνει και δεν πρόκειται να γίνει.
Δεν το λέω εγώ. Το λέει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Και το θύμισε πρόσφατα με δικά του λόγια ο Μοσκοβισί που δεν τον λες κι εχθρό του Τσίπρα.
Σύμφωνα με το Σύμφωνο: όσα κράτη – μέλη έχουν ενταχθεί σε πρόγραμμα χρηματοδοτικής βοήθειας και μακροοικονομικής προσαρμογής παραμένουν υπό εποπτεία έως ότου αποπληρωθεί το 75% της βοήθειας.
Post-program surveillance, να το πω και στα αγγλικά για να βοηθήσω τον Πρωθυπουργό. Πάπαλα!
Ερώτηση. Για ποιον λόγο ένας Πρωθυπουργός αισθάνεται την ανάγκη να αραδιάζει φούμαρα με τόση ευκολία; Ιδίως μάλιστα όταν τα έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν.
Εντάξει, δεν λέω ότι η πολιτική είναι κάτι σαν το παιχνίδι της αλήθειας. Πολλοί έχουν κατά καιρούς πουλήσει παραμύθι.
Αλλά εδώ έχουμε κάτι που μοιάζει με εμμονή. Και ασκείται με πρωτοφανή επιμονή. Πώς εξηγείται;
Μια πρώτη ερμηνεία είναι ψυχολογική –θα την αφήσω στους ειδικούς…
Μια δεύτερη ερμηνεία είναι η κουτοπονηριά. Νομίζει ότι μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει όσο δεν υπάρχει κανείς να του το χρεώσει.
Ούτως Ή άλλως, στη χώρα της ασχετοσύνης, της ημιμάθειας και της μπουρδολογίας ελάχιστοι έχουν ακριβή γνώση των πραγμάτων για να τον διαψεύσουν.
Αν λοιπόν τα κορόιδα τα καταπίνουν αμάσητα, φταίνε όσοι είναι κορόιδα. Οχι εκείνος που τους κοροϊδεύει.
Η τρίτη ερμηνεία είναι καθαρά πολιτισμική. Ο Πρωθυπουργός είναι προϊόν μιας κυνικής πολιτικής σχολής για την οποία δεν υπάρχει αλήθεια ή ψέμα. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά δεδομένα ή γεγονότα.
Δεν υπάρχει πραγματικότητα παρά μόνο τρόπος να την παρουσιάζεις κι ως εκ τούτου επιλέγεις εκείνον που σε συμφέρει περισσότερο.
Αυτό εξηγεί τη διαχρονική μανία του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον όσων δημοσιογράφων κι εφημερίδων δεν δέχονται να παρακάμψουν την αντικειμενική πραγματικότητα υπέρ μιας βολικής πραγματικότητας.
Αυτό εξηγεί το ζόρι με την κριτική της αντιπολίτευσης, τις τηλεοράσεις, τη διαπλοκή, ακόμη και τους γελοιογράφους.
Αλλά αυτό εξηγεί και την αδυναμία του Πρωθυπουργού να οικοδομήσει συναινέσεις και συνεργασίες.
Ο αχαλίνωτος υποκειμενισμός του πολιτικού συμφέροντος δεν επιτρέπει να συνυπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις. Συνεπώς δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου και συνεννόησης, μόνο συμφωνίας.
Είναι ένας δρόμος που εξ αντικειμένου οδηγεί στην πολιτική μοναξιά. Και στην ΕΡΤ.
