Αφού η κυβέρνηση το εξήγησε καθαρά, στο non paper που εξέδωσε: Θέλουμε επενδύσεις που δεν θέτουν σε κίνδυνο το περιβάλλον.
Αν δε είχαν παρατηρήσει προσεκτικά και όλη την προηγούμενη στάση της στα θέματα αυτά, θα είχαν συναγάγει τα απαραίτητα συμπεράσματα και θα περίττευε κάθε αναφορά επί του συγκεκριμένου, με αφορμή τις Σκουριές.
Ιδέες
Στο ίδιο πλαίσιο θα εντάξω και τους πανηγυρισμούς του Νίκου Καρανίκα, του υπευθύνου στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης, για την αποχώρηση της Eldorado Gold από τη χώρα. Ο σύμβουλος Νίκος, ο οποίος το ξέρουν όλοι στη Θεσσαλονίκη είχε πάντα μια έφεση στο περιβάλλον και την οικολογία, «ευχήθηκε» με αυτή την αδρή, ρεαλιστική γλώσσα του απλού οπαδού «στα τσακίδια» στη συγκεκριμένη εταιρεία.
Λογικά δηλαδή τι έπρεπε να πει; Περιμένετε, ρε παιδιά, δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, κάτι θα κάνουμε με το θέμα σας; Οχι. Είπε αυτό ακριβώς που θα έλεγε και ένα «παιδί των λουλουδιών» που έχει ζήσει τους μεγάλους αγώνες που συντάραξαν τον κόσμο στη δεκαετία του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 κατά της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της πυρηνικής ενέργειας, της κακομεταχείρισης των ζώων, της στράτευσης.
Μπορεί να μην τα έζησε, αλλά το παλικάρι εμπνέεται από αυτά. Εγώ του χρόνου τον έχω να οργανώνει στις (ερημωμένες) Σκουριές ένα ελληνικό Γούντστοκ να το γιορτάσουμε όλοι μαζί…
Ευχαριστίες
Ευκαιρίας δοθείσης, νομίζω ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση, και ειδικά η Νέα Δημοκρατία, μερικές ευχαριστίες στην κυβέρνηση πρέπει να τις απευθύνει. Και στον Καρανίκα, αυτοπροσώπως. Εκεί που τους είχε καταπιεί ο Τσίπρας όλο το τελευταίο πενθήμερο, έσκασαν μύτη όλοι μαζί και άρχισαν να βαράνε αλύπητα.
Τον πρόεδρο Κυριάκο για παράδειγμα τον είχαμε χάσει για καμιά εβδομάδα. Την τελευταία φορά που είχαμε ακούσει κάτι γι’ αυτόν ήταν όταν αποφάσισε να κόψει από το ψηφοδέλτιο τον γιο του Γιάννη Τραγάκη. Χθες όμως, ε; Μέχρι και δήλωση on camera έκανε για την υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός. Του δόθηκε η ευκαιρία να δηλώσει ότι επί κυβέρνησής του αυτά θα τελειώσουν (οι κυβερνητικές γελοιότητες δηλαδή). Οπότε ακούγοντας ο τηλεθεατής αυτό, πρώτον θυμήθηκε ότι υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα, δεύτερον ότι έχει αρχηγό τον πρόεδρο Κυριάκο και τρίτον ότι αυτή η αντιπολίτευση (έχει τη βεβαιότητα ότι) θα γίνει κυβέρνηση.
Στοίβες
Στο μεταξύ έκτακτος συνεργάτης μου με έδρα τη Θεσσαλονίκη με ενημέρωσε ότι για το υπέροχο αποτέλεσμα που προέκυψε χθες με τον «Χρυσό» έχουν μεγάλη συμμετοχή, αν όχι την κύρια ευθύνη, τρεις κυρίες, οι οποίες στελεχώνουν το Τμήμα Περιβαλλοντικών Μελετών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας – Θράκης. Κατά τον άνθρωπό μου, οι εν λόγω κυρίες ασχολούνταν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα με τις αιτήσεις της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές, έργο σοβαρό και υπεύθυνο. Τόσο αφοσιωμένες δε ήταν στο έργο αυτό που, κατά την πηγή μου, δεκάδες ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δημιουργούν στα γραφεία ένα υπέροχο σύνολο φακέλων σκονισμένων από την πάροδο του χρόνου.
Δεν το γνωρίζω, δεν κατάφερα δηλαδή να το διασταυρώσω, αλλά ο δικός μου διατείνεται ότι η τελευταία άδεια περιβαλλοντικών επιπτώσεων για μια τέτοια επένδυση εκδόθηκε πριν από 17 μήνες!!
Οταν στην όμορη Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου – Δυτικής Μακεδονίας η έκδοση μιας ανάλογης άδειας περιβαλλοντικών επιπτώσεων δεν ξεπερνά τους τρεις μήνες.
Θλίψη
Πρώτη ημέρα στο σχολείο για ένα εκατομμύριο Ελληνόπουλα χθες και τα άσχημα νέα έρχονται από εκεί που (πρέπει να) πονάει: από την ακριτική Ελλάδα. Εκλεισε το Δημοτικό Σχολείο της Ερείκουσσας (νησάκι στα βόρεια της Κέρκυρας) λόγω έλλειψης παιδιών, το νηπιαγωγείο στην Αμοργό φέτος έχει ένα μόνο παιδάκι, και το δημοτικό στους Αρκιούς ένα μόνο παιδί επίσης!
Ανέκδοτα
Ολόκληρο άρθρο μού αφιέρωσε την Κυριακή στην «Αυγή» ο Θανάσης Καρτερός, αποφεύγοντας επιμελώς να με αναφέρει ονομαστικά (ήμουν γι’ αυτόν ένας «κάποιος έγκριτος των “ΝΕΩΝ”») πιθανότατα για να μην υποπέσει στον κανόνα των αμερικανών επικοινωνιολόγων που διατείνονται «δεν έχει σημασία τι γράφουν για σένα, αρκεί να γράφουν σωστά το όνομά σου». Ή, κατά μία άλλη εκδοχή η οποία επίσης «παίζει», το αφεντικό του έχει απαγορεύσει ακόμη και να αναφέρουν γραπτώς (προφορικά δεν το συζητάω!) το όνομά μου. Τον καταλαβαίνω…
Ποια όμως είναι η αφορμή για να ασχοληθεί μαζί μου, ανήμερα τη μεγαλειώδη εμφάνιση του αφεντικού Τσίπρα στη ΔΕΘ (και όχι μετά του απαραιτήτου σε αυτές τις περιπτώσεις λιβανωτού); Οσα έγραψα για την επιμέλεια που έκανε στο περίφημο άρθρο «Ηταν ψεύτης ο Ανδρέας;».
Αφησε να περάσουν μερικές ημέρες πριν επιχειρήσει να με διαψεύσει, εμφανέστατα εξ ανάγκης –ξεχειλίζει η αγωνία να διαβεβαιώσει ότι το άρθρο το έγραψε μόνος του (υπάρχουν και καλύτερα ανέκδοτα, νομίζω) ο Τσίπρας, όταν ΟΛΟΙ ξέρουν τι έχει γίνει. Οπότε τίθεται το ερώτημα: Τα σημειώματα που του έστελναν διάφοροι τα παραλάμβανε απλώς για να τα κουβαλάει στον Τσίπρα ή για να του τα διαβάζει να (του) περνάει η ώρα;
Επίσης, θέλει να μας δείξει ένα (αριθμός 1) κείμενο που έχει γράψει με τα χεράκια του ο Τσίπρας; Ετσι, βρε αδερφέ, για τον ιστορικό του μέλλοντος…
ΥΓ: Στο άρθρο μπερδεύει και μια γιαγιά που κραδαίνει τάχατες ένα μπαστούνι να χτυπήσει όποιον πειράζει τον Τσίπρα. Αν δεν πρόκειται για (μια) παρενέργεια της μπίρας που κατανάλωνε στην Τήλο, όταν έγραφε το περί ου ο λόγος άρθρο, μας προϊδεάζει για κάτι; Μας προειδοποιεί; Γιατί για να μας απειλεί, δεν του το έχω.
ΥΓ 2: Σε ένα σημείο του άρθρου γράφει: «Καλά να είναι ο καλός δημοσιογράφος (εγώ δηλαδή), να προσέχει μόνο το στομάχι του, γιατί με τόσα που γεννάει –και με τόσα που χωράει –μπορεί να παρουσιάσει καμιά δυσλειτουργία». Δηλώνω ότι θα την ακολουθήσω τη συμβουλή του. Ειδικά όταν προέρχεται από έναν «καλό» και «έγκριτο» (κυρίως!) δημοσιογράφο, ο οποίος το 1987 μάς προέτρεπε να τρώμε μαρούλια και φράουλες, όπως αυτός, που αρνιόταν να πέσει θύμα της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστών για το Τσερνομπίλ…
