Θέλει ασφαλώς ένα κάποιο θάρρος για να μιλήσεις για «τεμπέληδες» σε μια χώρα που είχε υποδεχθεί το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του Πολ Λαφάργκ, γαμπρού του Καρλ Μαρξ, ως ριζοσπαστική βίβλο του εργατικού δικαίου. Ή, ενδεχομένως, να θέλει μια μικρή έφεση στην γκάφα. Και ο Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει αποφύγει μια σειρά από αυτές στην μετεωρική του καριέρα: πριν αποκαλέσει «τεμπέληδες» όποιους αποκάλεσε, είχε χαρακτηρίσει «αγράμματες» τις βιομηχανικές εργάτριες.

Ο γάλλος πρόεδρος δεν είναι ούτε τεμπέλης ούτε αγράμματος –αν και κάποιοι άσπονδοι φίλοι του δεν ξεχνούν την άλλη γκάφα που έκανε λέγοντας ότι η Γαλλική Γουιάνα είναι νησί. Αυτό το γαλλικό αντίστοιχο του πρωθυπουργικού «Λέσβος – Μυτιλήνη» δεν στάθηκε ικανό ασφαλώς για να του στερήσει την εκλογή του στο Ελιζέ. Είναι πολύ πιθανόν, όμως, η τελευταία του επίθεση στη «joie de vivre» να του προσφέρει ένα νέο αρνητικό ρεκόρ δημοφιλίας. Γιατί αν στη γλώσσα του Εμανουέλ Μακρόν η Γαλλία είναι «μη μεταρρυθμίσιμη», όπως φέρεται ότι είχε πει ο ίδιος πριν ανέβει στην Πνύκα, στη γλώσσα των Γάλλων η «χαρά της ζωής» είναι μη διαπραγματεύσιμη.

Ολα αυτά δεν συμβαίνουν κάποια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά όπως θα συνέβαιναν άλλοτε. Συμβαίνουν δίπλα μας υπό την έννοια ότι επηρεάζουν άμεσα τις προσδοκίες της κυβέρνησης. Το συμπέρασμα είναι ότι, είτε ως θαρραλέος είτε ως γκαφατζής, ο Μακρόν διακατέχεται από ένα πνεύμα ελιτισμού –βρίσκεται δηλαδή στον αντίποδα της πολιτικής πανίδας που εκπροσωπείται από τον λαϊκισμό του Αλέξη Τσίπρα. Και μπορεί τα αντίθετα να έλκονται σε μια επίσκεψη στην Αθήνα. Αλλά συμμαχίες στην Ευρώπη δεν κάνουν.

Τελευταία Νέα