Μην τυχόν υπάρξει κάποιος αδαής, αφελής ή αφηρημένος και πιστέψει ότι ο Πρωθυπουργός μας έπαθε ξαφνικό έρωτα με την επιχειρηματικότητα. Κουστουμάκι για τη ΔΕΘ ήταν και μια που το είπε, μια που άρχισαν οι υπουργοί του να το ξηλώνουν. Με κατάρες και μύγδαλα, δεν ξέρω μήπως κάνουν και μαγιολίκια, νύχτα με πανσέληνο σε τρίστρατο, για να φύγει η Eldorado Gold. Αλλά είναι να μην του ανοίξει η όρεξη του υπουργού του επιχειρηματοφάγου. Χθες ο κύριος Σπίρτζης σήκωσε στον πίνακα και τη Fraport. «Δεν έχει δώσει καλά δείγματα γραφής» είπε, και νομίζω ότι πίσω από την πλάτη του κράδαινε τη βίτσα του κρατισμού. Απείλησε μάλιστα να αποκαλύψει και ονόματα αυτών που υποστηρίζουν την εταιρεία διότι για τον συριζαίο το να υποστηρίζεις μια επιχείρηση είναι ό,τι και για την κυρία Λουκά να υποστηρίζεις τον Αντίχριστο. Ας σοβαρευτούμε, θα έγραφα εδώ, αλλά νομίζω ότι αυτό το στοίχημα έχει προ πολλού χαθεί. Ας μη γελιόμαστε τουλάχιστον. Ξέφυγε του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ αναφερόμενος στον ΕΝΦΙΑ που, κατά περίσταση, όπως είπε, μπορεί να μην είναι και τόσο άδικος φόρος. «Για να έχει κάποιος μεγάλη περιουσία κάπως θα την απέκτησε» είπε. Με αυτό το «κάπως» βουτηγμένο στην ηθογραφία και τα στερεότυπα του (πολύ) παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Εκεί που οι πλούσιοι και οι επιχειρηματίες είναι λιπαροί, εγωιστές κι ανήθικοι –σαν τον Τσαγανέα, τραπεζίτη στο «Μια ζωή την έχουμε», που, όταν σήκωνε το τηλέφωνο, έλεγε «εγώ». Και οι φτωχοί, όμορφοι, τίμιοι και τα χέρια τους μυρίζουν φρεσκοκομμένο πορτοκάλι. Ομως το ότι ο επιτυχημένος είναι λαμόγιο και ο αποτυχημένος αδικημένος δεν είναι κινηματογραφική αφέλεια. Είναι καθεστωτική παγίδα.