Αναζήτηση
Ευτυχώς που υπάρχουν οι εφημερίδες και ακόμη περισσότερο ευτυχώς που εξακολουθούν να υπάρχουν τα παλιά φύλλα των εφημερίδων ώστε, όσο δύσκολο κι αν είναι να τα βρει κανείς, να αποκτά, όταν το κατορθώσει, μια ολοκληρωμένη εικόνα για ανθρώπους που, ενώ θελήσανε να παίξουν ένα ρόλο στη δημόσια ζωή του τόπου, τελικά «είπα γεια χαρά σου στον Αντύπα κι άφησα ξοπίσω μου μια τρύπα».
Οπως διαβάζουμε στα «ΝΕΑ» της 4ης Οκτωβρίου του 1997, ο τότε υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ είχε πει σε ομιλία του στη Λάρισα: «Αυτή καθαυτή η κυβερνητική πολιτική είναι ένας συνδυασμός απαντήσεων σε μια εξίσωση εκατοντάδων αγνώστων». Δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι κατάλαβαν οι δυστυχείς Λαρισαίοι που είχαν την ατυχία να ακούσουν τη σχετική ομιλία, τη συνθεμένη αναμφισβήτητα με το ύφος της ελάχιστης περικοπής που παραθέσαμε, ή πόσοι σε σχέση με όσους την άκουσαν θυμούνται έστω το παραμικρό, αδυνατείς όμως να μη σκεφτείς _ πολύ εκ των υστέρων μάλιστα _ κάτι πάρα πολύ απλό: Τι χρεώθηκε ή σε τι δεσμεύτηκε απέναντι σε ανθρώπους που αν πήγε και τους μίλησε ολόκληρος υφυπουργός δεν ήταν απλά για να πει την «παρόλα» του και να σηκωθεί να φύγει, αλλά κυρίως για να μπορεί να ελεγχθεί σε σχέση με παραλείψεις της κυβέρνησης που εκπροσωπούσε στο απώτερο μέλλον.
Τι είδους «χρέωση» ή «δέσμευση» όμως μπορεί να δημιουργήσει μια φράση που λόγω της ασάφειάς της είναι σαν να δίνει προκαταβολικά συχωροχάρτι σε όσες ατασθαλίες ή καταχρήσεις πρόκειται να υπάρξουν στο μέλλον σε σχέση με μια κυβερνητική πολιτική. Το δυστύχημα για όλους μας είναι ότι πιστεύουμε πως η ξύλινη γλώσσα της πολιτικής έχει παγίως αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά κι ότι τελικά συνιστά μια επανάληψη κοινών τόπων τόσο οφθαλμοφανώς κενών περιεχομένου ώστε είναι πια αδύνατον να ξεγελαστεί ο οποιοσδήποτε. Λάθος ολέθριο. Η ξύλινη γλώσσα της πολιτικής εξελίσσεται όπως και όλες οι άλλες γλώσσες και όσο εύκολα θα διέκρινε κανείς τη διαφορά της γλώσσας ανάμεσα στον δοκιμιογράφο Αγγελο Τερζάκη και τον δοκιμιογράφο Κωστή Παπαγιώργη, εξίσου εύκολα θα καταλάβαινε την ομοιότητα μιας γλώσσας _ της ξύλινης δηλαδή –είτε εκφράζεται με τη γελοιότητα τού «ένα μοντέλο πολύπλευρης δράσης με την πλατιά συμμετοχή των λαϊκών μαζών» είτε με την «πρωτοτυπία» τού «η κυβερνητική πολιτική είναι ένας συνδυασμός απαντήσεων σε μια εξίσωση εκατοντάδων αγνώστων».
Πολλά έχουν γραφεί για την ξύλινη γλώσσα της πολιτικής και δυστυχώς πολύ περισσότερα, κατά πώς φαίνεται, θα γραφούν στο μέλλον έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Χωρίς επομένως να μπορεί να αποφύγει κανείς την πιο μελαγχολική σκέψη σε σχέση με το φαινόμενο αυτό, ότι δηλαδή όσο πιο σύνθετη και περίπλοκη γίνεται η ζωή, με συνακόλουθη μια εκλεπτυσμένη σκέψη, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, τόσο κάθε τι χονδροκομμένο ή ξύλινο _ με το πιο ολέθριο την ξύλινη γλώσσα της πολιτικής –να γνωρίζει κατά περίεργο τρόπο μια τρομακτική άνθιση. Φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά γύρω του.
