Φαίνονται

Πρώτα τα δυσάρεστα. Την αντίθεσή του στην «ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς» εξέφρασε με άρθρο του ο Γιώργος Πάντζας.

Υστερα τα ευχάριστα. Παρασκευή ανέλαβε επικεφαλής μιας task force για τις επενδύσεις ο Πρωθυπουργός και Δευτέρα έφυγε η πρώτη επένδυση από τη χώρα.

Γιατί είναι ευχάριστα;

Πρώτον, επειδή έτσι είχαμε τη χαρά να ξαναδούμε στα μέρη μας την αξιωματική αντιπολίτευση που, όσο να είναι, μας είχε λείψει.

Δεύτερον, επειδή ήταν μια έμπρακτη απάντηση στους υμνητές του Πρωθυπουργού που (με το αζημίωτο, εννοείται…) λανσάρισαν το επιχείρημα ότι έχουμε πια να κάνουμε με «άλλον Τσίπρα».

Εναν πολιτισμένο, ευρωπαϊστή και σύγχρονο πολιτικό. Που αγαπάει τις επιχειρήσεις (έστω χωρίς… κερδοφορία), θα φέρει επενδύσεις και θα μοιράσει ανάπτυξη, καλλυντικά Apivita, λεφτά κι «αγάπη μόνο»!

Λυπάμαι, παιδιά, αλλά τζάμπα η προσπάθεια. Διότι «άλλος Τσίπρας» δεν υπάρχει.

Καταρχήν οι πολιτικοί δεν είναι κρασιά να έχουν χρονιά. «Τσίπρας 2014 ο νταουλιέρης». «Τσίπρας 2015 ο κωλοτούμπας». «Τσίπρας 2017 ο task force».

Ενας είναι πάντα ο (κάθε) Τσίπρας. Και ο πριν και ο τώρα και ο μετά. Ολοι και όλα μαζί, χωρίς εκπτώσεις ή παραγραφές. Μπορεί να βελτιώνεται (κάπως) ή να χειροτερεύει (κάπως), αλλά δεν αλλάζει.

Μια μεγάλη προσωπικότητα της διαφήμισης και διαφημιστής του Φρανσουά Μιτεράν, ο Ζακ Σεγκελά, εξηγούσε κάποτε ότι βασικό χαρακτηριστικό ενός προϊόντος είναι η σαφήνειά του. Να ξέρεις ακριβώς τι παίρνεις.

Οταν, ας πούμε, παραγγέλνεις Μερσεντές, ξέρεις ότι θα πάρεις αυτοκίνητο. Κι όταν ψωνίζεις Αμστελ, αγοράζεις μπίρα.

Ετσι και με τους πολιτικούς, έλεγε ο Σεγκελά. Αν ψηφίσεις κάποιον επειδή δηλώνει μπίρα και μετά σου προκύψει αυτοκίνητο, αποκλείεται να πιεις αδιαμαρτύρητα το αυτοκίνητο.

Και γι’ αυτό όσοι αλλάζουν πουκάμισο στην εξουσία συνήθως το πληρώνουν ακριβά. Ρωτήστε τον Φρανσουά Ολάντ ή τον Γιώργο Παπανδρέου.

Εκ των πραγμάτων οι πολιτικοί φέρουν μια δεδομένη ταυτότητα και γι’ αυτήν ψηφίζονται ή δεν ψηφίζονται. Δεν την μπαινοβγάζουν ανάλογα με το δελτίο καιρού ούτε με την κλήρωση του Τζόκερ.

Γελάει η κοινωνία λοιπόν όταν ο Καμμένος δηλώνει «πατριωτική Κεντροδεξιά». Οπως γελούν κι οι πέτρες όταν ο Τσίπρας υποδύεται την «ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά» που συνεργάζεται με την «πατριωτική Κεντροδεξιά» του Καμμένου.

Ξέρετε γιατί; Οχι γι’ αυτό που δηλώνουν οι άνθρωποι, δικαίωμά τους.

Αλλά επειδή μπορείς ενίοτε να εξαπατήσεις έναν λαό με όσα λες. Δεν μπορείς όμως να τον κοροϊδέψεις γι’ αυτό που είσαι.

Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα κι όλοι (λίγο – πολύ) γνωρίζουν τι είναι ο Τσίπρας και τι ο Καμμένος.

Αλλά κι αν δεν γνωρίζουν, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ούτως ή άλλως, φαίνονται.