Η πρώτη ιστορία που είπε σ’ εκείνη την ιστορική του ομιλία στην τελετή αποφοίτησης του Στάνφορντ, τον Ιούνιο του 2005, είχε σχέση με τη σύνδεση. Το γεγονός ότι εγκατέλειψε στα δεκαοκτώ του το πανεπιστήμιο επειδή ήταν πολύ ακριβό τον έκανε να σταματήσει να πηγαίνει στις υποχρεωτικές διαλέξεις και να παρακολουθεί μόνο εκείνες που τον ενδιέφεραν. Κάπως έτσι άρχισε να κάνει μαθήματα καλλιγραφίας, που τον βοήθησαν αργότερα να σχεδιάσει έναν υπολογιστή που έγραψε ιστορία, τον Mac. Γρήγορα ακολούθησαν κι οι άλλοι. Το συμπέρασμα –είπε –είναι ότι δεν μπορείτε να κάνετε τη σύνδεση κοιτάζοντας προς το μέλλον. Μόνο κοιτάζοντας προς τα πίσω. Και πρέπει οπωσδήποτε να πιστεύετε σε κάτι: στη μοίρα, στη ζωή, στο κάρμα, μικρή σημασία έχει.
Η δεύτερη ιστορία που είπε ο Στιβ Τζομπς εκείνη τη μέρα στους φοιτητές αφορούσε τον έρωτα και την απώλεια. Το ότι απολύθηκε στα τριάντα του από την Apple τον απελευθέρωσε και τον έκανε να ζήσει μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής του. Μερικές φορές –τόνισε –η ζωή σάς χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Αλλά μη χάνετε την πίστη σας. Να αγαπάτε αυτό που κάνετε. Κι αν δεν το έχετε βρει ακόμη, ψάξτε. Μη σταματάτε. Οταν το βρείτε, θα το καταλάβετε. Ισχύει για τη δουλειά, όπως και για τον έρωτα.
Η τρίτη ιστορία μιλούσε για τον θάνατο. Ενα χρόνο νωρίτερα είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο πάγκρεας. Του έδωσαν τρεις με έξι μήνες ζωής. Αλλά εκείνος ήταν ακόμη όρθιος. Και μπορούσε να βεβαιώσει ότι ο θάνατος είναι πιθανότατα η καλύτερη εφεύρεση της ζωής. Είναι ο φορέας της αλλαγής της ζωής. Σαρώνει το παλιό για να δώσει θέση στο καινούργιο. Επειδή λοιπόν ο χρόνος είναι λίγος –κατέληξε -, μην τον χαλάτε ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου. Μην κλείνεστε σε δόγματα. Μείνετε πεινασμένοι. Μείνετε περίεργοι.
Είχε πολύ από Τζομπς η χθεσινoβραδινή εκδήλωση της Apple στο Κουπερτίνο της Καλιφόρνιας. Οχι σώματι, αφού η απίθανη αυτή προσωπικότητα μας αποχαιρέτησε το 2011, αλλά πνεύματι. Γιατί τα προϊόντα που εγκαινιάστηκαν ήταν παιδιά του πρώτου iPhone που παρουσίασε εκείνος πριν από δέκα χρόνια. Γιατί το νέο «διαστημικό πάρκο» της εταιρείας, όπου έγινε η εκδήλωση, ήταν το τελευταίο προϊόν που σχεδίασε εκείνος. Και γιατί τα λόγια του ηχούσαν παντού.
Θα ήταν γελοίο να συγκρίνει κανείς τη Σίλικον Βάλεϊ με την Αθήνα, έστω για να επισημάνει ότι εκεί η αριστεία ενθαρρύνεται και λατρεύεται, ενώ εδώ υπονομεύεται με κάθε τρόπο αφού, σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας, «καλλιεργεί τον εγωισμό». Τα μαθήματα του Στιβ Τζομπς όμως, οι ιστορίες του, ο τρόπος που σκεφτόταν, εκείνο το ανατριχιαστικό «Μείνετε πεινασμένοι. Μείνετε περίεργοι» πρέπει κάπως να φτάσουν στους νέους της Ελλάδας. Αλλη ελπίδα δεν υπάρχει.
