Αναζήτηση
Ντροπή
Θα τα μαλώσω αυτά τα «παιδιά» στην ΕΡΤ. Εκμεταλλευόμενα την απουσία τού τέως διευθύνοντος συμβούλου Λάμπη (Ταγματάρχη), ο οποίος λειτουργούσε κάτι σαν θεματοφύλακας της… δεοντολογίας και της προάσπισης της δημόσιας εικόνας ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του κυρίου Τσίπρα, επιμένουν να υπονομεύουν τον πρόεδρο Αλέξη, συντασσόμενα και αυτά με την προσπάθεια που κάνουν οι αντιδραστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης μαζί με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Το τελευταίο «κατόρθωμά» τους είναι το χθεσινό: έβαλαν έναν κύριο να μεταφράζει σε πραγματικό χρόνο τον πρόεδρο Αλέξη –λες και μπορεί κανείς να τον… μεταφράσει ή να αποκωδικοποιήσει τον αρχηγό. Και όχι μόνο τον έβαλαν αυτόν τον άνθρωπο να μεταφράζει τον πρόεδρο από τα αγγλικά στα ελληνικά ενώ εκείνος εξηγούσε το (γνωστό σε όλους μας) όραμά του για την Υγεία από του βήματος διεθνούς φόρουμ, το οποίο πραγματοποιείται στη Βουδαπέστη, αλλά τον άφησαν –άκουσον, άκουσον τώρα πράγματα –να υπερκαλύπτει με την αγριοφωνάρα του όσα φωτισμένα διάβαζε ο ηγέτης!
Υποθέτω ότι θα έχει άμεσα διαταχθεί ΕΔΕ για το θέμα, διότι αυτά δεν πρέπει να περνάνε έτσι.
Διαχωρισμοί
Οψιμες αντιδράσεις εισέπραξα περί όσων έγραφα τις προάλλες περί του προέδρου Ιβάν (του τρομερού) και της διά «χειρός» Πρωθυπουργού απονομής του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στον (μ)ΠΑΟΚ. Αναγνώστες μου μού επισήμαναν δι’ επιστολών ότι δεν πρέπει να ταυτίζω τον πρόεδρο Ιβάν με τον λαό του αγαπημένου (μ)ΠΑΟΚ και πως ο Σαββίδης απλώς βάζει τα λεφτά του στην ομάδα, για τους δικούς του λόγους, αλλά ώς εκεί. Δεν έχω αντίρρηση να διαχωρίσω τον μεν από τους δε, αλλά πλην μιας ανακοίνωσης της εν Τούμπα Θύρας 4, ομολογώ σκληρής ανακοίνωσης, η οποία όμως αναφερόταν στον πρόσφατο αποκλεισμό του Δικεφάλου από το Europa League, δεν έχω δει κάτι άλλο. Ούτε για τον πρόεδρο Ιβάν (Σαββίδη) ούτε για τις πολιτικές του παρεμβάσεις, με τις οποίες επιχειρεί να δώσει «γραμμή» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στον κόσμο της ομάδας, ούτε για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.
Δείγματα
Για το ποιος είναι ο κύριος Σαββίδης όπως και για το ποιόν του επίσης, θα μπορούσε να κάνει, ας πούμε, μια εκτενή αναφορά ο πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος τον Ιανουάριο του 2013 ετοίμασε Προεδρικό Διάταγμα με το οποίο απέδωσε στον κύριο Σαββίδη την ελληνική ιθαγένεια. Εγραφε σχετικά το ΠΔ, το οποίο δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 56/Β/16-1-2013:
«To γεγονός ότι ο ομογενής αλλοδαπός Ιβάν Σαββίδης προσέφερε εξαιρετικές υπηρεσίες στην Ελλάδα, καθώς προώθησε τη διατήρηση της ελληνικής συνείδησης και του ελληνικού ιδεώδους στον χώρο των ομογενών μας στη Ρωσία και τις χώρες της Πρώην Σοβιετικής Ενωσης, συνέβαλε στην ενδυνάμωση της απανταχού ορθοδοξίας και επέδειξε πλούσιο φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο και ενεργό συμμετοχή και συνδρομή στη ζωή της σύγχρονης Ελλάδας, συντρέχει η προϋπόθεση εφαρμογής της ανωτέρω διάταξης του άρθρου 13 του Ν. 3284/2004. Με πρόταση του Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών, αποφασίζουμε: Πολιτογραφούμε ως έλληνα υπήκοο τον ομογενή αλλοδαπό ΙΒΑΝ ΣΑΒΒΙΔΗ του ΙΓΝΑΤΙΟΥ».
Ηταν μια απόφαση στο όριο της νομιμότητας. Διότι ο κ. Σαββίδης την κατείχε την ελληνική ιθαγένεια, για την ακρίβεια την κατείχε μαζί με τη ρωσική ιθαγένεια, αλλά το 2003 παραιτήθηκε από αυτήν προκειμένου να θέσει υποψηφιότητα για τη ρωσική Δούμα. Ο νόμος που αφορά την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπό ορίζει σαφώς ότι δεν μπορεί να την επανακτήσει κάποιος που έχει παραιτηθεί από αυτήν. Αλλά ο πρόεδρος Αντώνης (Σαμαράς) έκανε μια μικρή, σκαστή ντρίμπλα και το ξεπέρασε το εμπόδιο, διότι ο πρόεδρος Ιβάν τότε ήταν ο μεγαλοεπενδυτής που θα έλυνε το πρόβλημα των αποεπενδύσεων της χώρας –νοίκιασε, υπενθυμίζω, αμέσως μετά (Φεβρουάριος 2013) το παραπαίον Μακεδονία Παλάς και τον Μάρτιο του 2013 εξαγόρασε το 82% της ΣΕΚΑΠ.
Καμία σωτηρία
Προς υποκριτή πολιτικό, γενικώς και αορίστως, επιθυμώ να απευθυνθώ («έτσι ξαφνικά», που λέει και ο Αντωνάκης ο Ρέμος, ο φίλος μου):
Επιστροφές
Και έπειτα από αυτό το «έτσι ξαφνικά» μικρό, πλην απαραίτητο, διάλειμμα, επιθυμώ να αναφερθώ και πάλι στην προσπάθεια που γίνεται στον χώρο της Κεντροαριστεράς να (συμ)μαζευτεί το στράτευμα και να αποκτήσει και πάλι υπόσταση. Παρακολούθησα σχεδόν ολόκληρη την ομιλία της προέδρου Φώφης στο Βελλίδειο και δεν έχω να σημειώσω τίποτε το αρνητικό: δομημένος λόγος, σοβαρές προτάσεις επί των προβλημάτων της χώρας και μια τάση για φυγή (του χώρου) προς τα εμπρός. Ομως εκείνο που μου δημιούργησε την αίσθηση ότι τελικά κάτι (καλό) γίνεται, είναι ότι διέκρινα από τα διάφορα περάσματα του φακού στην κατάμεστη αίθουσα πολλούς γνωστούς (μου) πρώην και νυν πασόκους, οι οποίοι φαίνεται πως γυρνούν ένας ένας ξανά στην εστία που τους γέννησε και τους έθρεψε πολιτικά.
Περίεργο
Τούτου δοθέντος, δεν μπορώ να μην επισημάνω μια περίεργη ακρότητα που διατυπώθηκε προχθές ως πρόταση από τον υποψήφιο για το χρίσμα του ηγέτη της κεντροαριστερής παράταξης Γιάννη Ραγκούση και η οποία ξένισε αρκετούς. Τι πρότεινε ο Ραγκούσης; Η ψηφοφορία της 5ης Νοεμβρίου να συνοδευτεί από δημοψήφισμα, κατά το οποίο οι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν τι προκρίνουν: συνεργασία με κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη ή με κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα (με αυτή μάλιστα τη σειρά!).
Δηλαδή, πριν καν συγκροτηθεί η παράταξη, πριν καν δοκιμαστεί σε εθνικές εκλογές για να φανεί ποια ακριβώς είναι η απήχησή της στην κοινωνία, ο Ραγκούσης προτείνει να δεσμευθεί με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Συγγνώμη, αλλά αν ο ψηφοφόρος γνωρίζει εκ των προτέρων ότι αυτό που θα συγκροτηθεί και θα αποτελέσει, υποτίθεται, τον ρυθμιστή των εξελίξεων θα συνεργαστεί με τη Δεξιά ή τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να το ψηφίσει στις εθνικές εκλογές και να μη δώσει απευθείας την ψήφο του στον έναν εκ των δύο του διπόλου; Γιατί να τρέχει να κάνει αγώνα για την ενδυνάμωση της Κεντροαριστεράς όταν γνωρίζει ότι αυτό ουσιαστικά θα στηρίξει τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα να κάνουν κυβέρνηση;
Ομολογώ ότι δεν τον καταλαβαίνω τον Ραγκούση…
