Στο πολιτικό σκηνικό δίνονται πολλές αφορμές για να ξαναδούμε το παλιό κλασικό ρεπερτόριο των παικτών. Γιατί μπορεί οι πολιτικοί να μεταστρέφονται, διατηρούν όμως συχνά και κάτι από τον πρότερο εαυτό τους. Κάτι που τους εξασφαλίζει τους δεσμούς τους με τη δεξαμενή που τους εξέλεξε. Η Χαλκιδική και οι Σκουριές υπήρξαν για χρόνια το θεματικό κινηματικό πάρκο της Αριστεράς. Εδώ σημειώθηκε μια τεράστια πολυεπίπεδη ακτιβιστική και μαζική δράση που από την πρώτη στιγμή εναντιώθηκε με την εκεί επένδυση εξόρυξης χρυσού. Αντιδράσεις υπήρχαν πάντα. Φούντωσαν όμως μετά το 2008-2009 και ακόμη περισσότερο με την άφιξη της Eldorado Gold. Τα πράγματα για το κίνημα ήταν απλά, στοιχισμένα και προβλεπόμενα, μας λέει πρωταγωνιστής του τότε κινήματος.
Μέχρι τη συριζαϊκή διακυβέρνηση. Εξάλλου, έως τον Ιανουάριο του 2015, που ο Αλέξης Τσίπρας ορκίστηκε Πρωθυπουργός, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό που ήξερε καλά: επενδύοντας στην κοινωνία των πολιτών και στις περιβαλλοντικές πτυχές της εξόρυξης στις Σκουριές, πρωταγωνίστησε σε ένα ευρύ κίνημα που τα είχε όλα, από επεισόδια, λαϊκές συνελεύσεις μέχρι μαζικές συγκεντρώσεις σε πόλεις. Την ίδια ώρα που διάφορες εταιρείες επένδυαν στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυε στη δική του πολιτική ενδυνάμωση.
Η «ΕΡΙΝ ΜΠΡΟΚΟΒΙΤΣ». Τον πρώτο λόγο εδώ είχαν δυνάμεις της οικολογίας και των δικαιωμάτων. Οι μετέπειτα 53+ του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι το τότε Aριστερό Ρεύμα (Λαφαζάνης), που πάντως επίσης συνέβαλε με τις δυνάμεις του. Οπως κάθε συλλογικός αγώνας, το κίνημα εμφάνιζε καρέ καρέ το δικό του στόρι. Και βέβαια κάποια πρόσωπα ξεχώρισαν αμέσως. Για παράδειγμα, από την πρώτη στιγμή η δασολόγος Ιερισσιώτισσα Κατερίνα Ιγγλέζη έγινε κάτι σαν την Εριν Μπρόκοβιτς της Χαλκιδικής. Πρωτοστατεί με άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατά της εξόρυξης. Πλάι της και τότε ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος από Καστοριά. Αλλά και όλοι οι συριζαίοι, όπως ο Καραγιαννίδης ή η Σταμπουλή, η Χαραλαμπίδου, ο Μπάρκας, ο Σταθάς που δίνουν το «παρών». Οι μισοί εξ αυτών σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή το τελεσίγραφο της Eldorado Gold ξαναβγήκαν στο προσκήνιο και ξανάπιασαν το νήμα των κινημάτων στις Σκουριές.
Οι θεματοφύλακες των τοπικών αγώνων που έβλεπαν πίσω από την επένδυση μια στυγνή αποικιοκρατική εισβολή διαμόρφωσαν έναν οδικό χάρτη αγώνων με συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, προπηλακισμό δημάρχων που θεωρούνταν φιλικοί στις επενδύσεις (π.χ. Πάχτας).
Ηταν θέμα χρόνου το κίνημα να καθήσει και στα έδρανα της Βουλής. Η Ιγγλέζη εκλέχθηκε και το 2012 και το 2015. Και μάλιστα και στις τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Με χιλιάδες ψήφους, η κοινωνία των πολιτών έβλεπε στο πρόσωπό της μια συνεπή εκφραστή των αγώνων κατά της εξόρυξης.
ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Η Αριστερά στην εξουσία μετέβαλε το κράμα αγώνα – ρεαλισμού. Η συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015 διαίρεσε και στις Σκουριές τον κόσμο. Πύκνωσαν οι φωνές εκείνων που θεωρούσαν πως πια η επένδυση της Eldorado Gold χωνευόταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και άρα εμμέσως πλην σαφώς έβλεπαν –oι επικριτές του Τσίπρα –πως θα συμβιβαστεί με τον «άγριο καπιταλισμό» και άρα θα στρίψει α λα Ελληνικό. Η Ιγγλέζη βέβαια επανεκλέχθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 και για πολλούς με την εγγύηση πως η κυβέρνηση θα παραμείνει άτεγκτη με την επένδυση. Σύμφωνα με μια άλλη ανάγνωση, απλώς δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, εγκλωβισμένη στο κίνημα και στη διακυβέρνηση. Η πολεμική κατά του κινήματος επίσης υπήρξε μεγάλη. Και όχι μόνο από την εταιρεία, αλλά και από κομμάτι των τοπικών κοινωνιών (όπως τα αμιγώς χωριά των μεταλλωρύχων) που έβλεπαν ως καταστροφική την ανάσχεση της επένδυσης ή απλώς πριμοδοτούμενη για να ενισχύσει τουριστικές επιχειρηματικές δραστηριότητες συγκεκριμένων μελών του κινήματος που δεν ήθελαν εξορύξεις πλάι στα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους στην τουριστική Ιερισσό.
Τελευταία Νέα