Στο ποδόσφαιρο οι κανόνες είναι κανόνες. Είτε παίζεις με τη Ρεάλ είτε με τη Γιουβέντους είτε με την Μπαρτσελόνα. Πολλές φορές οι διαιτητές κάνουν –πάντα γίνονταν, γίνεται και θα γίνεται –τα στραβά μάτια και βλέπουμε φαλτσοσφυρίγματα. Σε γενικές γραμμές όμως οι κανόνες ισχύουν, είτε πρόκειται για τον Αχιλλέα Φαρσάλων είτε για τη Μίλαν. Αυτή είναι και η βασική προϋπόθεση επιβίωσης του ίδιου του αθλήματος. Μπορεί να χαριστεί μια κόκκινη κάρτα σε έναν παίκτη για αντιαθλητικό παιχνίδι, αλλά στη δεύτερη ή τρίτη φορά που θα γίνει, θα πάρει τον δρόμο για τα αποδυτήρια. Είναι κανόνας απαράβατος, είτε πρόκειται για μεγάλη ή για μικρή ομάδα είτε για αγώνα τοπικού πρωταθλήματος είτε για Τσάμπιονς Λιγκ.
Στην περίπτωση της Eldorado Gold, που ξαφνικά υπερασπίζονται πολλοί, ακόμα και κόμματα εξουσίας χωρίς προηγούμενα να γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει, αναδεικνύεται ένα μείζον θέμα που αφορά όλους, πολύ περισσότερο και τους εγχώριους επιχειρηματίες και εφοπλιστές. Πρέπει μια κυβέρνηση να κάνει τα στραβά μάτια σε όποια ξένη εταιρεία θέλει απλά και μόνο να επενδύσει στην Ελλάδα; Δεν πρέπει να σεβαστεί τους κανόνες; Προφανώς και πρέπει είναι η απάντηση, παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα που ξέσπασε λόγω και της μεγάλης διαφημιστικής δαπάνης της εταιρείας. Τα συμφέροντά τους θέλουν να υπερασπιστούν οι άνθρωποι και καλά κάνουν. Το ζήτημα είναι πως στέκεται μια κυβέρνηση, η συντεταγμένη πολιτεία, έναντι των διάφορων εταιρειών, ξένων και εγχώριων, που θέλουν να επενδύσουν.
Η κυβέρνηση μπορεί να επιλέγει πολλές φορές να παίξει «καταστροφικό ποδόσφαιρο» στο γήπεδο των επενδύσεων, αλλά αυτό είναι θέμα στρατηγικής και μάλιστα λανθασμένης. Ομως, το θέμα της εφαρμογής των κανόνων είναι βασικό. Αφορά τους πάντες: είτε ξένες είτε ελληνικές εταιρείες. Πρέπει να ισχύουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για όσους παίζουν στο γήπεδο των επενδύσεων; Ας δούμε κάποια στιγμή και ποια είναι τα ανταποδοτικά από την όποια μεγάλη Χ ή Ψ επένδυση. Να αναζητήσουμε να δούμε τι χρήματα μένουν στην ελληνική οικονομία. Και όχι μόνο. Απλές απορίες εν μέσω ενός σκληρού και άκρως ανταγωνιστικού παιχνιδιού με πολλές παραμέτρους.
Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει τους κανόνες του παιχνιδιού, όσο ισχυρός και εάν είναι. Γιατί δυστυχώς έχουμε δει σε πολλές υποθέσεις, και όχι μόνο στο γήπεδο της οικονομίας, παραβάσεις των κανόνων. Και πολλοί παίκτες, είτε πολιτικοί είτε οικονομικοί, επιλέγουν συχνά – πυκνά το αντιαθλητικό –βρώμικο παιχνίδι με φόντο πολιτικές σκοπιμότητες και με στόχο την εξουδετέρωση αντιπάλων. Αυτό που ξεχνούν, όμως, πολλοί είναι ότι οι κανόνες υπάρχουν και εύκολα ή δύσκολα, αργά ή γρήγορα, εφαρμόζονται. Συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο και έχει φανεί πολλές φορές σε αναμετρήσεις μεταξύ αδύνατων και δυνατών ομάδων. Στις επενδύσεις δεν θα εφαρμοστεί; Dura lex sed lex. «Σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Για όλους…
