Το πλάνο του Τσίπρα έχει τραβηχτεί με τον ευρυγώνιο. Οι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι και βλέπουν στον Αύγουστο του ’18. Η τυπική έξοδος από τα Μνημόνια θα μπορούσε να κλείσει έναν κύκλο και να συντηρήσει ένα αφήγημα με καταλήγει σε χάπι εντ. Οπως τα παραμύθια που δεν τρομάζουν τα παιδιά και τα στέλνουν για ύπνο με αγαλλίαση. Πρόκειται για σχεδιασμό που κρίνεται βολικός, καθώς στο Μαξίμου θα έχουν κάτι να λένε και στην Κουμουνδούρου κάτι να περιμένουν. Η προσδοκία ότι έτσι θα κινηθεί και η ευρύτερη κοινωνία, επιτρέπει να αγνοούνται τα μηνύματα που έρχονται από τους δημοσκόπους. Υπάρχουν, όμως, δύο βασικά προβλήματα: το ένα είναι ότι πρόκειται για το μοναδικό αφήγημα που έχει απομείνει στο πρωθυπουργικό μαγειρείο –δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση προς σερβίρισμα. Το δεύτερο ότι τα μακροπρόθεσμα σχέδια δεν προκαλούν συγκίνηση και αδημονία –το σενάριο το γράφει η καθημερινότητα, που εκδικείται.
Από το κάρβουνο στον Κάλαμο έως την πίσσα στον Σαρωνικό, στο κυβερνητικό στερέωμα αντιλαμβάνονται ότι η διαχειριστική ανικανότητα για τα τρέχοντα μπορεί να τινάξει στον αέρα κάθε μεγαλόπνοο σχεδιασμό. Η ελαφρότητα και η μετακύλιση ευθυνών για όσα τραγικά συμβαίνουν σε βουνό και θάλασσα, εγκυμονούν και εκρήξεις από ένα κοινωνικό σύνολο που δείχνει επί δύο χρόνια υπνωτισμένο. Τα πράγματα μπορεί να πάρουν άλλη τροπή και οι εξελίξεις να είναι ραγδαίες. Η εικόνα μιας κυβέρνησης που ετοιμάζεται για τον τρίτο γύρο με τους δανειστές αλλά ακροβατεί μεταξύ Τόσκα και Κουρουμπλή δεν περνά απαρατήρητη από αρκετούς στο Υπουργικό Συμβούλιο, ωστόσο προκαλεί τα αντανακλαστικά της Ρένας Δούρου. Ακολουθώντας τους κυβερνητικούς ρυθμούς, η περιφερειάρχης φάνηκε να κινείται με χρονοκαθυστέρηση τόσο στις φωτιές της Βορειοανατολικής Αττικής όσο και στην κηλίδα που ξέφυγε από τη Σαλαμίνα. Συνεπώς, η αντίδραση είχε και χαρακτήρα διαπίστωσης, με προτροπές και αποστάσεις από την κυβερνητική διαχείριση.
Η έκκληση του Δεκαπενταύγουστου να σταματήσουν τα δελτία Τύπου, τα τιτιβίσματα και τα ποσταρίσματα την ώρα μιας ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς έφθανε ώς το Μαξίμου. Στο πρωθυπουργικό γραφείο μπορεί να αναζητήσει κανείς αποδέκτες και στη νέα παρέμβαση για την οικολογική καταστροφή: οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά και οι υπηρεσίες του υπουργείου Ναυτιλίας με το Λιμενικό να κινητοποιηθούν στο έπακρο, ως αποκλειστικά αρμόδιοι. Δεν είναι ακριβώς η γραμμή άμυνας του κυβερνητικού επιτελείου που περίπου έδωσε εύσημα για την κινητοποίηση.
Η Δούρου γνωρίζει πλέον τα όρια –δεν μπορείς να γίνεις ασπίδα για μια κυβέρνηση που αδυνατεί να διαφυλάξει τα νώτα της. Μπορείς όμως να διαφυλάξεις τον δικό σου ζωτικό χώρο και να ξεφύγεις από το κάδρο της ολιγωρίας. Η Περιφέρεια κινητοποιεί, συνδράμει, αλλά δεν είναι πυροσβέστης ούτε μαζεύει το μαζούτ από τη θάλασσα και τις ακτές. Η πονηρή σκέψη προφανώς τρέχει στους μήνες που έπονται –και θα φουντώσει και το αυτοδιοικητικό καμίνι.
Αν η Δούρου διεκδικήσει την παραμονή στην Περιφέρεια Αττικής, η κηλίδα δεν πρέπει να την έχει πλησιάσει. Αλλά, ταυτόχρονα, ένας καλός βαθμός στην Περιφέρεια θα επιτρέψει με καλύτερους όρους και την αλλαγή κατεύθυνσης. Μπορεί οι αποφάσεις ακόμη να ζυγίζονται, αλλά οι προετοιμασίες έχουν ξεκινήσει. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η Δούρου έχει και βραχυπρόθεσμους στόχους. Σε δύο μήνες, για παράδειγμα, θα κριθεί η μετακόμιση της έδρας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκου από το Λονδίνο. Η περιφερειάρχης έχει μπει μπροστά για τη διεκδίκηση, έχοντας επιλέξει το κτίριο της Κεράνης για τη νέα έδρα του και κρατώντας σε ανοικτή γραμμή τον Γιούνκερ. Αν ο ευρωπαϊκός Οργανισμός φτάσει στην Αθήνα, θα φωνάξει και τον Τσίπρα στην υποδοχή του. Μετά, με το Μαξίμου και το κόμμα, μπορεί να ανοίξει και η συζήτηση για τα επόμενα βήματα. Η Περιφέρεια έχει τον πρώτο λόγο, αλλά η Κουμουνδούρου θα ψάχνει λύση και για τον δήμο της Αθήνας.
Τελευταία Νέα