Αόρατες πόλεις

όπου οι κάτοικοι ζούσαν σε ένα δίκτυο στιγμών επαφής

που εναλλάσσονταν με διαλείμματα ελευθερίας

Πάνος Καπώνης, «Η Υβρις»

Στο άρθρο αυτό δεν θ’ αναφερθώ σε τζάκια, φατρίες, παρέες. Δεν θα θυμίσω σκάνδαλα, ανομίες, λαμογιές. Δεν θα σχολιάσω στενές σχέσεις κι επαφές με ανθρώπους του μαύρου χρήματος και με «γκρίζους» χορηγούς. Δεν θα μιλήσω γι’ αλληλοσκοτωμούς και πισώπλατα συντροφικά μαχαιρώματα.

Θα περιοριστώ στο να κατανοήσω τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν οι [φυσικοί;] διάδοχοι και οι επίδοξοι επίγονοι που συμμετέχουν ως υποψήφιοι αρχηγοί στις διαδικασίες της ΔΗΣΥ.

n Την ενδυνάμωση του αντρεϊκού ΠΑΣΟΚ; Δεν νομίζω. Μερικοί μάλιστα έχουν και παρελθόν αντι-ΠΑΣΟΚ.

n Την επιστροφή του σημιτικού καθεστώτος; Δεν μπορούν λόγω χρόνιων πολιτικών αντιπαθειών αλλά και για εκκρεμείς δικαστικούς λόγους.

n Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών που οφείλονται στα σκοτεινά συμφέροντα κατά την 20ετή περίοδο διακυβέρνησης; Ισως, αλλά δεν ενδιαφέρει κανέναν αριστερό πολίτη η «εσωτερική τους διευθέτηση».

n Την ενότητα των αριστερών/σοσιαλιστικών δυνάμεων; Μπορεί, αλλά χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς θα μετράνε και θα ξαναμετράνε τις ίδιες ψήφους.

n Τη συμμετοχή τους στη διαχείριση μιας μικρο-εξουσίας; Βέβαιο, αλλά κακώς πιστεύουν ότι η κοινωνία αγωνιά για το ποιος από αυτούς θα [ξανα]βγει βουλευτής ή δήμαρχος.

Ετσι, ενώ βλέπω την κεντροδεξιά εκδοχή της Κεντροαριστεράς, την κεντρώα εκδοχή και την σοσιαλίζουσα [η καθεμία με τους ανάλογους υποψήφιους], δεν μπορώ να διακρίνω την αριστερή εκδοχή, αυτή δηλαδή που «θα ξανάβρει στους μπαξέδες το λαϊκό αίτημα για Αλλαγή».

Ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον πλαϊνό «σύντροφό τους» εξακολουθούν να παγιδεύουν τους καθαρούς [και αφελείς;] πασοκτζήδες με σοφιστικέ αερολογίες και εικονικές ιδεομαχίες. Αυταπατώνται για τον ρόλο τους ή αυτοαμύνονται για τη θέση τους;

Το εντιμότερο θα ήταν ν’ «απελευθερώσουν» φίλους και οπαδούς από αυτή τη λαγοδρομία και την άσκηση επί παλαιού χάρτου διανοουμένων-θεωρητικών της Αριστερο-Κεντρο-Δεξιάς Διακυβέρνησης για ν’ ακολουθήσουν μόνοι τους, μακριά από τ’ αφηγήματα του παρελθόντος, τον δρόμο της Αριστεράς με όρους 2017 κι όχι 1981 ή 2009 ή 2012.

Η Κεντροαριστερά ως πολιτική αναγκαιότητα κι όχι ως εμμονή [idée fixe] περνάει και μέσα από τη σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα θυμίζουν «ένα άδειο πουκάμισο».

ΥΓ. Οπως πάμε θα κατεβάσουν από τη Χαριλάου Τρικούπη τη φωτογραφία του Αντρέα και τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και θα τις ανεβάσουν στην Κουμουνδούρου.

ΥΓ2. Το ερώτημα «ποιος δοικεί τη δημόσια διοίκηση της χώρας;» δεν θ’ απαντηθεί από έναν οδικό χάρτη μεταρρυθμίσεων ζιγκ-ζαγκ [λόγω της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ].

Αναφερθήκαμε παραπάνω για τα προβλήματα που προκαλούν τα βαρίδια της Κεντροαριστεράς. Πρέπει όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ ν’ απαλλαγεί από τα δικά του βαρίδια αν προσδοκά σε σύμπραξη των δυνάμεων.

Το πολιτικό μέλλον μιας νέας Αλλαγής απαιτεί διπλή και ταυτόχρονη κάθαρση.

Τελευταία Νέα