Τους παίκτες μιας εθνικής ομάδας ποιος τους επιλέγει; Ποιο σκοπό έχουν τα παιχνίδια προετοιμασίας; Ποιος είναι ο υπεύθυνος για τη διαχείριση των παικτών; Για την ετοιμότητά τους; Την αποτελεσματικότητά τους;
Είναι πολλά τα ερωτήματα που γεννήθηκαν από την απόφαση του Κώστα Μίσσα να στηριχτεί σε μια χούφτα παίκτες με την πρόφαση ότι οι υπόλοιποι δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα.
Πρώτο και βασικό στοιχείο: για να τους καλέσει στην Εθνική σημαίνει πως είχαν ποιότητα και ένα καλό πρωτάθλημα στα πόδια τους.
Ας πούμε όμως πως ο Μίσσας ξεγελάστηκε και οι παίκτες δεν ήταν αυτό που περίμενε.
Η προετοιμασία, τι νόημα είχε; Εκεί δεν μπορούσε να διαπιστώσει τις ικανότητες του καθενός; Τι μπορούσαν να προσφέρουν;
Γιατί, αν έπαιζαν καλά στα φιλικά και όχι στο Ευρωμπάσκετ, αυτό σημαίνει πως είτε ξέχασαν αυτά που ήξεραν, πράγμα δύσκολο, είτε ο προπονητής δεν τους κράτησε ζεστούς και όταν τους χρειάστηκε δεν πρόλαβαν να ξεπαγώσουν. Η τρίτη εξήγηση, να ήθελαν να φάνε τον Μίσσα, μου φαίνεται λίγο τραβηγμένη γιατί έτσι κι αλλιώς φαγώθηκε μόνος του.
Καλή είναι η συνωμοσιολογία, αυτά τα γνωστά ελληνικά τερτίπια όπως «θα τα πω κάποια στιγμή», οι αιωρούμενες κουβέντες, οι έμμεσες απειλές και το ανάθεμα στους διοικούντες. Εδώ όμως υπάρχουν γεγονότα. Και πρώτα πρέπει να δοθούν απαντήσεις γι’ αυτά.
