Οταν συντελείται οπουδήποτε στον κόσμο μια οικολογική καταστροφή, οι προβολείς πέφτουν σε εκείνους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην προστασία του περιβάλλοντος. Στα οικολογικά κινήματα που υποδεικνύουν με τον γνωστό τους δυναμισμό τους υπευθύνους, στους ειδικούς της οικολογίας που αναλύουν διεξοδικά, εξηγούν με στοιχεία, καταθέτουν προτάσεις.
Οταν συντελείται μια οικολογική καταστροφή στη χώρα μας, οι οικολόγοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας σιωπούν. Ή εκτοξεύουν αστειότητες, όπως εκείνος ο οικολόγος υπουργός που απέδωσε την ευθύνη για το περιβαλλοντικό έγκλημα στον Σαρωνικό σε «ολόκληρη την κοινωνία, την παγκόσμια οικονομία που είναι εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό διεθνές λόμπι που δεν επιτρέπει να κάνουμε επενδύσεις για να προστατεύουμε τις ακτές μας».
Ακόμη κι αν ξεπέρασε τα όρια της πολιτικής φαιδρότητας, ο οικολόγος υπουργός δεν αποτελεί εξαίρεση σε μια κυβερνητική ομάδα όπου κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τίποτε και για κανέναν: οι καρέκλες της εξουσίας δεν έχουν εξαγοράσει μόνο τις οικολογικές συνειδήσεις των μελών αυτής της κυβέρνησης. Σε μια εποχή όμως όπου το περιβάλλον αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, απαιτείται ένας διαφορετικός λόγος από εκείνον του φτηνού πολιτικαντισμού.
Οπουδήποτε αλλού στον κόσμο τα πράσινα κινήματα δεν μετατράπηκαν σε κόμματα για να ζεστάνουν τις υπουργικές καρέκλες αλλά για να φέρουν την προστασία του περιβάλλοντος εκεί όπου βρίσκεται σήμερα –στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Θα ήταν κρίμα στον δικό μας τόπο οι «πράσινοι» να μη λερώνονται από το μαύρο του μαζούτ αλλά της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Τελευταία Νέα