Ακόμη κι αν δεν έχουν εντρυφήσει στους ιδεολογικούς τους ταγούς, οι κυβερνώντες θα έχουν ακούσει σίγουρα τη ρήση του Λένιν: Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Από τον πραγματισμό του ηγέτη της ρωσικής επανάστασης, όμως, φαίνεται πως διδάχθηκαν ελάχιστα. Και τώρα που βρίσκονται αντιμέτωποι με το πείσμα των γεγονότων αποκαλύπτονται το βάθος και η έκταση της ανεπάρκειάς τους. Μιας ανεπάρκειας που, όπως αποδεικνύεται, έχει δομικά χαρακτηριστικά.
Σε αυτό το πείσμα σκόνταψε η σημερινή κυβέρνηση όταν κέρδισε τις εκλογές επαγγελλόμενη την υπερήφανη διαπραγμάτευση για να βρεθεί τελικά η χώρα σχεδόν και με τα δύο πόδια έξω από το ευρώ και να υποχρεωθεί σε ένα τρίτο Μνημόνιο. Εκείνη η άτακτη υποχώρηση ήταν το αποτέλεσμα ενός πολιτικού τυχοδιωκτισμού, αλλά και ο οιωνός αυτού που επρόκειτο να ακολουθήσει. Ηταν το πρελούδιο μιας πολιτικής όπου κυριαρχούν η εγκληματική προχειρότητα, οι φτηνές δικαιολογίες, η πλήρης ανικανότητα.
Δυστυχώς, οι τελευταίες φυσικές καταστροφές επιβεβαίωσαν με τον πιο δραματικό τρόπο ότι εκείνος ο οιωνός ήταν πράγματι κακός. Οι ευθύνες της κυβέρνησης για την έκταση της καταστροφής, από τις πυρκαγιές στα Κύθηρα και την Αττική έως την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό, είναι τεράστιες. Οι αρμόδιοι υπουργοί, ασφαλώς και ο Πρωθυπουργός ως επικεφαλής τους, υποεκτίμησαν τα γεγονότα ή αδιαφόρησαν γι’ αυτά. Και το πείσμα τους, δηλαδή η ίδια η πραγματικότητα, τους εκδικήθηκε.
Σε αυτά τα δυόμισι και πλέον χρόνια τα μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν να επιδείξουν ούτε μισό δείγμα ευθιξίας. Αντίθετα, παραμένουν κολλημένοι στις καρέκλες τους. Με ένα πείσμα πρωτόγνωρο στα χρονικά.
