Το δικαίωμα στην αντιγραφή

Η υπόθεση των 106 φοιτητών του Πανεπιστημίου Πατρών που αγόρασαν την ίδια μελέτη και την κατέθεσαν ως δική τους εργασία είναι γνωστή. Δεν είναι γνωστό αν τιμωρήθηκαν ή αν, με την παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων, τους εδόθη άφεση αμαρτιών. Πάντως, αν τιμωρήθηκαν, κακώς τιμωρήθηκαν. Διότι αν η αριστεία είναι ρετσινιά, όπως έλεγε ο τέως υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μπαλτάς, τότε οι αντιγραφείς πρέπει να βραβεύονται.

Σχετικά με τις αντιγραφές, έχω να σας διηγηθώ τρεις μικρές ιστορίες από τη δική μου εμπειρία στο πανεπιστήμιο.

Πριν από μερικά χρόνια ήμουν επισκέπτης καθηγητής σε ένα περιφερειακό πανεπιστήμιο. Στις πρώτες εξετάσεις του μαθήματός μου, τον Ιούνιο, βρήκα δύο όμοια γραπτά, τα οποία μηδένισα. Επίσης, έκανα μια αναφορά στον πρόεδρό του και ζήτησα την τιμωρία των δύο φοιτητριών, σύμφωνα με τον κανονισμό. Ο πρόεδρος, ασήμαντος επιστήμονας, με αγνόησε. Στις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου έγινε ακριβώς το ίδιο με τις ίδιες φοιτήτριες. Αντιγραφή, μηδενισμός, αναφορά και εγγραφή μου στα παπούτσια του προέδρου. Με μία διαφορά, οι δύο νεαρές φοιτήτριες μου έκαναν… αναφορά, γράφοντας στον πρόεδρο «Τι θα γίνει με τον κ. Λιανό;» και αυτός ο ανόητος είχε το θράσος να μου τη γνωστοποιήσει.

Η δεύτερη ιστορία είναι λίγο θρίλερ. Συνέβη στην ΑΣΟΕΕ (νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο), την καλύτερη σχολή της χώρας. Τότε, με τη βοήθεια ενός συναδέλφου, είχα καταφέρει να πείσω τη συνέλευση η αντιγραφή να τιμωρείται με μηδενισμό στο μάθημα και αποβολή του αντιγραφέα για έναν χρόνο. Οι εκπρόσωποι των πολιτικών, δήθεν φοιτητικών, παρατάξεων μόνο που δεν μας έγδαραν. Την επομένη το πρωί, βρήκα την πόρτα του γραφείου μου σπασμένη στο σημείο όπου ήταν η κλειδαριά, τα βιβλία μου πεταμένα εδώ κι εκεί, το βιβλίο των τηλεφώνων μου εξαφανισμένο, έναν πίνακα ζωγραφικής να λείπει καθώς και ένα κουτί με πούρα (κουβανέζικα, δηλ. σοσιαλιστικά). Βέβαια, αυτά τα πράγματα δεν είναι παράνομες πράξεις, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλη και την υφυπουργό κυρία Αναγνωστοπούλου. Ομως, εγώ κάλεσα την Αστυνομία, έγραψα αναφορά στον πρύτανη και ζήτησα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό ως αποζημίωση. Συμπέρασμα: η Αστυνομία δεν βρήκε τίποτα και ο πρύτανης, ο ανόητος, θεώρησε το όλο θέμα ανάξιο της προσοχής του.

Η τρίτη ιστορία είναι απλή αλλά χαρακτηριστική της νοοτροπίας που επικρατεί μεταξύ των φοιτητών. Σε μια εξέταση του μαθήματός μου, βλέπω μια φοιτήτρια να αντιγράφει. Ζητώ το γραπτό, το οποίο η νεαρή φοιτήτρια μου παραδίδει και με μεγάλη ευγένεια ζητά συγγνώμη. Επειτα από καιρό η φοιτήτρια εμφανίστηκε στο γραφείο μου και μου ζήτησε συστατική επιστολή για σπουδές στο εξωτερικό. Θράσος; Μάλλον όχι. Για τους φοιτητές η αντιγραφή είναι δικαίωμα! Είπα στη νεαρή ότι δεν μπορώ να γράψω ενισχυτική επιστολή για μια φοιτήτρια η οποία συνελήφθη αντιγράφουσα. Η αντίδρασή της: Νομίζετε ότι ήταν τόσο σοβαρό παράπτωμα;

Το πρόβλημα των αντιγραφών είναι παλιό. Η αντιγραφή θεωρείται κεκτημένο των φοιτητικών – πολιτικών συλλόγων. Η αντιγραφή είναι η εισαγωγή των νέων στο εθνικό μας σπορ, την απάτη, όπου είναι εφικτό. Αργότερα θα κλέβουν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, θα διαπλέκονται, θα δωροδοκούν και θα δωροδοκούνται κ.τ.λ. Εν ολίγοις, η αντιγραφή στα σχολεία είναι η αρχή μιας λαμπρής καριέρας.