Την ανακοίνωση με την οποία σχολιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ την ομιλία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ αξίζει να τη διαβάσει κανείς ολόκληρη όχι για το οξύ της ύφος αλλά για το κρεσέντο. Αυτό είναι ότι στη «νέα του γλώσσα οι απολύσεις ονομάζονται “απελευθέρωση”»; Οτι ο ίδιος χαρακτηρίζεται «μάνατζερ επιχειρηματιών»; Ή ότι «επί της ουσίας δεσμεύεται για νέο Μνημόνιο»; Θα μπορούσε. Αν στην ίδια ανακοίνωση ο πρόεδρος της ΝΔ δεν καταγγελλόταν ως «επικίνδυνος λαϊκιστής».
Είναι ο χαρακτηρισμός που δεν διακρίνεται για την οξύτητά του. Διακρίνεται για την κωμικότητά του. Οχι επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να είναι ή να μην είναι λαϊκιστής. Ούτε επειδή οι συριζαίοι χρησιμοποίησαν τον πιο ακραίο λαϊκισμό ως πολιορκητικό κριό για να καταλάβουν την εξουσία. Αλλά επειδή έφτασαν στο σημείο να τον περιγράψουν ως μια δύναμη του καλού. Επειδή τον θεωρητικοποίησαν ως πολίτικο αντίδοτο στις ελίτ, στο σύστημα, στο κατεστημένο, στο «παλιό».
Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ασφαλώς νέος. Πριν από αυτόν είχαν βουτήξει στα θολά του νερά σχεδόν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Αν κάνει κάτι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είναι η ποσότητα και η ποιότητα, είναι το βάθος και το μέγεθος. Ο συριζαϊκός λαϊκισμός δεν ήταν απλώς ένα μέσο, ήταν θεμελιώδης στρατηγική. Και δεν οδήγησε μόνο το κόμμα στην εξουσία. Διατηρήθηκε και ως δομικό συστατικό στο κομματικό DNA. Είναι κάτι που εξηγεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τον Μητσοτάκη για επικίνδυνο λαϊκισμό. Και ακούγεται ακόμη μια φορά σαν να λαϊκίζει αφόρητα.
