Η πραγματικότητα είναι μία και αδιαπραγμάτευτη. Υπάρχει εδώ, εκεί, παραπέρα και υφίσταται ερήμην μας. Δεν θα χολοσκάσει δηλαδή αν δεν μας αρέσει ούτε θα φτιασιδωθεί για να γουστάρουμε. Η αλήθεια, πάλι, είναι υποκειμενική. Εξαρτάται από πού βλέπουμε την πραγματικότητα. Από ποια πλευρά της μολότοφ είμαστε κατά τον Πρωθυπουργό. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι η πετρελαιοκηλίδα στις ακτές της Αττικής. Μεγάλη, μαύρη και πηχτή, να πηγαίνει πότε στο Λαγονήσι για παγωτό και πότε στον Αδωνη για καφέ.
Οι αλήθειες ωστόσο συνωστίζονται στην είσοδο. Ο άλλος βλέπει την πετρελαιοκηλίδα και ρίχνει βουτιά. Με ένα «δε βαριέσαι» και έπεται ο εθισμός στην απελπισία. «Τι θα πάθω, μεγάλος άνθρωπος, χρόνια κάνω εδώ το μπανάκι μου, όλα τα κόψαμε, αν το κόψουμε κι αυτό, τετέλεσται». Για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Τζανακόπουλο η πετρελαιοκηλίδα είναι επιτυχής άσκηση ετοιμότητας. Δεκαέξι λεπτά μετά το ατύχημα μπήκε, λέει, σε εφαρμογή το κυβερνητικό σχέδιο αντιμετώπισης και σιγά μην μπω κι εγώ ανάμεσα σε κάποιον και την αλήθεια του. Για τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου, όπως είδαμε σε ανάρτησή του, η πετρελαιοκηλίδα είναι ένα καράβι που το λένε «προπαγάνδα» και η μέσα στην πίσσα αλκυόνη, τα βρώμικα πουλάκια του τουίτερ. Για τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό Κουρουμπλή η αλήθεια έχει αποχρώσεις. Από το σκούρο της παραίτησής του μέχρι το ανοιχτό γαλάζιο: «Σιγά μωρέ τώρα, αύριο, μεθαύριο θα μπορείτε να κάνετε μπάνιο». Δραματουργικά, η τραγικότητα προκύπτει και από την απόσταση μεταξύ αντικειμενικής πραγματικότητας και υποκειμενικής αλήθειας του ήρωα. Οπότε Τζανακόπουλος, Κούλογλου και Κουρουμπλής είναι, στην προκειμένη περίπτωση, τόσο τραγικοί όσο και ο συνταξιούχος που κολυμπάει στο μαζούτ.
