Περίμενα να κάτσει λίγο η σκόνη της ΔΕΘ για να κάνουμε την καθιερωμένη σύγκριση Τσίπρα – Μητσοτάκη.
Να ξεκινήσω από τον δεύτερο. Ο Μητσοτάκης παρουσίασε κάτι που μοιάζει με σχέδιο.
Μπορείς να το πεις νεοφιλελεύθερο, παλαιοφιλελεύθερο, ακροδεξιό, κεντροδεξιό, θατσερικό ή μητσοτακικό, μπορεί να σου αρέσει ή να μην σου αρέσει, αλλά έχει αρχή, μέση και τέλος.
Στηρίζεται σε μια λογική στα όρια του αυτονόητου: για να επιβιώσει ο τόπος χρειάζεται ανάπτυξη, η ανάπτυξη χρειάζεται επενδύσεις κι οι επενδύσεις ιδιώτες επενδυτές. «Αλλα λεφτά δεν υπάρχουν».
Τελεία. Παράγραφος.
Ο Τσίπρας από την πλευρά του παρουσίασε μια δέσμη ιδεών από δυο διαφορετικές βάρκες όπου κατά κανόνα οι μισές αναιρούν τις άλλες μισές.
Αναμενόμενο. Αριστερή ρητορική κι επιχειρηματική λογική, δεν συμβιβάζονται.
Το αφήγημά του φιλοδοξεί να απευθυνθεί και στους μεν και στους δε αλλά στην πραγματικότητα στερείται κεντρικής ιδέας. Κι αυτό σε εποχή γενικευμένης κυβερνητικής αναξιοπιστίας, το καθιστά εξαιρετικά αδύναμο.
Οι μεν δεν το δέχονται. Κι οι δε δεν το πιστεύουν.
Ετσι, η μόνη ιδέα που μένει είναι να βρίζουν τον Μητσοτάκη. Ελαφρώς αλλοπρόσαλλα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον χαρακτήρισε και «ατζέντη συμφερόντων» και «λαϊκιστή», κάτι που αν ίσχυε θα αποτελούσε παγκόσμια πολιτική πρωτοτυπία!
Το σχέδιο που παρουσίασε ο Μητσοτάκης έχει όμως ένα βασικό κενό: τον δημοσιονομικό χώρο.
Αν η λύση είναι ανάπτυξη με επενδύσεις χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ο μέσος χρόνος απόδοσης μιας επένδυσης (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ) είναι τρία με πέντε χρόνια.
Ακόμη δηλαδή κι αν μια επένδυση έγινε χθες θα αποδώσει κάπου ανάμεσα στο 2021 και το 2023 –πάρτε καλύτερα το δεύτερο σενάριο, Ελλάδα είμαστε…
Ερώτηση. Και τι θα κάνουμε έως τότε; Η χώρα θα βουλιάξει όποιος κι αν την κυβερνά.
Απάντηση –νομίζω η μοναδική ρεαλιστική. Πρέπει να ανατραπεί η σημερινή δημοσιονομική πολιτική.
Ξέρετε γιατί; Επειδή μόνο μια δραστική μείωση φόρων και εισφορών θα επιτρέψει την αύξηση των εισοδημάτων που (μαζί με τον τουρισμό) μπορεί να τονώσει την κατανάλωση και την ανάπτυξη έως ότου αρχίσουν να αποδίδουν οι επενδύσεις.
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να εφευρεθεί.
Για να βαδίσει όμως τον δρόμο αυτόν μια αυριανή κυβέρνηση πρέπει να συμφωνήσουν οι δανειστές –δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι οι σημερινοί θα μας βγάλουν από την εποπτεία…
Εδώ είναι το κενό του Μητσοτάκη. Λέει ότι θα τους πείσει με ρήτρες μεταρρυθμίσεων κ.λπ. Καλό κουράγιο.
Εως τώρα όμως έχει καταπιεί όλες τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η σημερινή κυβέρνηση για μετά το… 2018!
Και σε τέτοιες κουβέντες κερδίζουν τα κακά παιδιά. Οχι τα καλά.
