Δεν πρόκειται να αναλύσω επί της ουσίας την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ για την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Αφενός γιατί δεν είναι πρόθεσή μου να υπερασπιστώ τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και αφετέρου διότι σε αυτή την ανακοίνωση δεν υπάρχει πολιτική ουσία. Δεν θα σταθώ καν στο ότι εκτοξεύονται κατηγορίες για λαϊκισμό από το κόμμα το οποίο ανέβηκε στην εξουσία και κυβερνά καβάλα στο καλάμι τού πιο επιθετικού, φτηνού και διχαστικού λαϊκισμού. Θα μείνω σε μια λέξη. Που ακόμη κι αν τη χρησιμοποίησαν ασυνείδητα οι συντάκτες του κειμένου (αυτό θεωρώ ως πιο πιθανό καθώς δεν έχουν δώσει δείγματα ότι διυλίζουν ιδιαίτερα τα ελληνικά τους), αποκαλύπτει την ενδόμυχη άποψή τους περί πολιτικών ιδεολογιών. Χαρακτήρισαν λοιπόν τον Μητσοτάκη ως «αμετανόητο νεοφιλελεύθερο».
Το «αμετανόητος» είναι παράγωγο της «μετάνοιας», μια λέξης που προκαλεί θρησκευτικούς συνειρμούς. Που παραπέμπουν, στην καλύτερη περίπτωση, στον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο –«…ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών» –και στη χειρότερη στην Ελένη Λουκά, τον Κώστα Πρέκα και τον «πατέρα Κλεομένη». Τι δουλειά όμως έχουν τα θρησκευτικά στην πολιτική; Σε ποια φλεγόμενη βάτο είναι κρυμμένη η εντολή «ου φιλελευθερήσεις» και στις πόσες μετάνοιες δίνεται συριζαϊκό συγχωροχάρτι; Ο φιλελεύθερος μπορεί να κοινωνήσει ή πρέπει πρώτα να νηστέψει; Τελικά, η θρησκεία τίνος όπιο είναι; Του λαού ή της κυβέρνησης;
Μπορεί οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι ψυχοϋποστηρικτές να έχουν πείσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι είναι ο μικρός Ιησούς, ο αίρων τας αμαρτίας της Μεταπολίτευσης, γι’ αυτό και, ενίοτε, μιλάει σαν να βρίσκεται στο όρος των Ελαιών. Ας μην τα λένε όμως παραέξω, γιατί εκτίθενται. Οσο μπορούν να εκτεθούν οι ήδη εκτεθειμένοι.
