Την ώρα που οι πανηγυρισμοί των Σλοβένων βρίσκονται στο απόγειο τους στο Σινάν Ερντέμ για τον πρώτο μεγάλο τίτλο στην ιστορία τους, ο βασικός σχολιαστής της σλοβένικης τηλεόρασης σε μια γωνιά δακρυσμένος αγναντεύει το βάθρο των νικητών.
Το πουκάμισο έχει ανοίξει, το σακάκι δείχνει να τον βαραίνει και το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο από το κλάμα, το γέλιο, τη συγκίνηση, τη χαρά.
Πλησιάζοντάς τον μαθαίνουμε ότι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε σχολιαστής αλλά ο παλαιός παίκτης Σάσα Ντόντσιτς (υπήρξε και συμπαίκτης με τον Ντράγκιτς στη Σλόβαν), πατέρας του παιδιού – θαύματος του σλοβένικου μπάσκετ Λούκα Ντόντσιτς. «Φίλε, δεν λύγισα όταν σήκωσαν το τρόπαιο τα παιδιά, αλλά όταν σήκωσαν στους ώμους τον τραυματία γιο μου για να τον πάνε στο βάθρο για την απονομή. Εκεί ανατρίχιασα, όπως και όταν ο Γκόραν (Ντράγκιτς) φώναξε τον αδελφό του τον Ζόραν να κατέβει από την κερκίδα και να ανέβει στο βάθρο. Αυτά τα παιδιά, όλα, είναι τόσο δεμένα σαν αδέλφια, μια οικογένεια και αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους» μας λέει ο μπαμπάς Ντόντσιτς που σε αυτό το Ευρωμπάσκετ είχε την ευκαιρία να ξαναχτίσει τη σχέση του με τον γιο του με τον οποίο είχε απομακρυνθεί τα τελευταία έξι χρόνια σχεδόν μετά το διαζύγιό του (η γυναίκα του πήρε τον νεαρό τότε Λούκα και πήγαν στην Ισπανία).
«Μη ρωτάς πώς νιώθω, απόψε είμαι απλά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Γη» μας λέει λίγο πριν αγκαλιάσει τους συμπατριώτες του από την ομοσπονδία και το τεχνικό σταφ.
Λίγο πιο δίπλα ο Γκόραν Ντράγκιτς, που δεν έχει αφήσει την κούπα από τα χέρια του, μιλώντας στα «ΝΕΑ» εξομολογείται την πιο δυνατή στιγμή του στον τελικό: «Οταν είδα τον αδελφό μου Ζόραν στην εξέδρα. Αξιζε να είναι μαζί μας, ήταν βασικό μέλος της ομάδας και ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός. Ηταν άδικο να μη μοιραστεί από κοντά τη χαρά όλων μας, γι’ αυτό τον φωνάξαμε στο βάθρο». Και συμπληρώνει ότι δεν… τσιμπιέται να δει αν ονειρεύεται: «Το πίστευα ότι μπορούμε και τώρα το έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν ονειρεύομαι κρατώντας το Κύπελλο. Δεν θα το αφήσω αλλά και το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα ξυπνήσω και θα λείπει. Είναι πραγματικότητα».
Οταν ρωτάμε τον προπονητή του Ιγκόρ Κοκόσκοφ αν θα μείνει στην ομάδα για να μάθουμε αν θα συνεχίσει και ο Ντράγκιτς (έτσι έχει πει ο αρχηγός), ο Γκόραν παίρνει τον λόγο: «Τι εννοείτε αν; Ο Ιγκόρ συνεχίζει κανονικά και είμαστε όλοι μαζί του. Δεν χαλάει αυτή η ομάδα» φωνάζει και τα χειροκροτήματα δίπλα από τους σλοβένους δημοσιογράφους πέφτουν βροχή.
Ο Λάκοβιτς
Λίγο πριν κάποιοι παίκτες την ώρα της συνέντευξης Τύπου είχαν μπουγελώσει με σαμπάνια τον προπονητή τους που τον λατρεύουν.
Αυτοί που είχαν χαζέψει πάντως ήταν ο Γιάκα Λάκοβιτς και ο Σάσα Νεστέροβιτς που ό,τι δεν πέτυχαν με τη χώρα τους ως παίκτες το έζησαν ως μέλη του σταφ ή της ομοσπονδίας και τράβαγαν selfies με το χρυσό μετάλλιο.
Η Σλοβενία ήταν η πρώτη χώρα που αποσχίστηκε από τη Γιουγκοσλαβία το 1991 και 26 χρόνια μετά έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης με τον Γκόραν Ντράγκιτς (που ήταν τότε 5 ετών) να διαλέγει να φορέσει τη φανέλα της χώρας της μητέρας του και όχι του σέρβου πατέρα του και μαζί με έναν άλλο Σέρβο (τον προπονητή Ιγκόρ Κοκόσκοφ) να «πληγώνουν» τη Σερβία στον τελικό. Οι Ισπανοί εξάλλου είχαν προσπαθήσει να κάνουν δικό τους και τον άλλο άσο των Σλοβένων, τον Ντόντσιτς, αλλά ο νεαρός άσος ήταν ανένδοτος: “Μόνο στη Σλοβενία βρίσκω την νιρβάνα μου” δήλωσε.
Και ο Ντράγκιτς έκλεισε με την ατάκα της βραδιάς: «Δεν συγκρίνω αυτόν τον τίτλο ούτε με δαχτυλίδι στο ΝΒΑ γιατί εδώ αντιπροσωπεύουμε όλο το έθνος που είναι… on fire”.
