Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες. Συγγνώμη, οι δημοσιογράφοι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ ήθελα να πω. Κι εδώ που τα λέμε, ισορροπίες πρίμα μπαλαρίνας πρέπει συχνά να κρατάμε ακροβατώντας στην κορυφή του τείχους που χωρίζει τον πραγματικό κόσμο από την κοσμάρα κάποιων καλλιτεχνών. Βεβαίως και να σεβαστώ το δικαίωμά τους στην αυτοαναφορικότητα που μπορεί να αποτελεί κινητήριο δύναμη της δημιουργικότητάς τους. Η μαγιονέζα όμως αρχίζει να κόβει όταν βγαίνουν από τα σύνορα του μικρόκοσμού τους φορώντας ακόμη τον μανδύα του αυτοκράτορα. Αυτόν που σιδερώνει η «αυλή» τους, ένα σύστημα ανθρώπων, δηλαδή, το οποίο συντηρεί τον εγωκεντρισμό τους και συντηρείται από αυτόν, ενίοτε μάλιστα σε συνθήκες παραοικονομίας.
Η τέχνη δεν είναι σαν την πολιτική όπου σήμερα είσαι υπουργός και αύριο άνεργος. Εδώ η εξουσία είναι μακράς διάρκειας, μπορεί να μην έχει καν ημερομηνία λήξης. Ετσι, λοιπόν, σε αυτές τις «αυλές» των αυτοπροσδιοριζόμενων θαυμάτων καλλιεργούνται αυταπάτες ανάλογες με αυτές που είχε ο Αλέξης Τσίπρας όταν νόμιζε ότι εκείνος θα είναι ο νταουλιέρης και γύρω του θα χορεύουν οι αρκούδες. Οτι ο δημοσιογράφος στον οποίον δίνουν μία συνέντευξη είναι ένα ακόμη μέλος της μανατζαρίας τους.
Θυμάμαι στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα μία πρώην «κουκλίτσα» της Φίνος Φιλμ και μετέπειτα μούσα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου έφτασε να πάρει τηλέφωνο ακόμη και τη μάνα μου για να διαμαρτυρηθεί εντόνως επειδή δεν της άρεσε ο τίτλος στη συνέντευξη που της είχα κάνει και ο οποίος ήταν αυτοτελής φράση της, καταγεγραμμένη στο μαγνητόφωνο.
Ας το ξαναπούμε λοιπόν. Σε μια συνέντευξη δημοσιογράφου από καλλιτέχνη δεν υπάρχουν ούτε νταουλιέρηδες ούτε αρκούδες. Οσο καλύτερα το καταλάβουν κάποιοι τόσο καλύτερα θα κάνουμε όλοι τη δουλειά μας.
