Αναζήτηση
«Στο τέλος του τούνελ»: Πάντα θα με εντυπωσιάζει το στυλιζάρισμα των ισπανικών θρίλερ. Σκοτεινοί χώροι, εξπρεσιονιστικοί φωτισμοί, κάμερα ευέλικτη, σχεδόν σαγηνευτική στις κινήσεις της, και φυσικά σπουδαίοι ηθοποιοί, ηθοποιοί άγνωστοι σε εμάς, που μας πείθουν στο δευτερόλεπτο. Με άλλα λόγια, οι Ισπανοί κατέχουν πλήρως την τεχνογνωσία του είδους, έχοντας φτιάξει πλέον μια δική τους σχολή που, φυσικά, πατάει πάρα πολύ στο σύγχρονο αμερικανικό πρότυπο. Μόνο που το σινεμά τους μπορεί και να αποφεύγει τις εκπτώσεις τόσο στη βία όσο και στον πεσιμισμό: πολλά από τα προκύπτοντα φιλμ αυτής της «βιοτεχνίας» αρνούνται το happy end στον θεατή τους. Η συγκεκριμένη ταινία, πάλι, παίζει περισσότερο εκ του ασφαλούς (είναι άλλωστε παραγωγή της ισπανικής Warner). Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον σκηνοθέτη Ροντρίγκο Γκράντε να στήσει μια καλογραμμένη και συναρπαστική ίντριγκα, με μια σαφέστατη αναφορά.
Εδώ, ο καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα ήρωας ανακαλύπτει πως, στο διπλανό διαμέρισμα, μια συμμορία ενορχηστρώνει μια μεγάλη ληστεία. Σας θυμίζει κάτι; Να το διευκρινίσω λίγο: όπως ακριβώς ο Τζέιμς Στιούαρτ είναι κι αυτός σε αναπηρική καρέκλα και παρακολουθεί με τα κιάλια (στον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ), έτσι ακριβώς και ο Λεονάρντο Σμπαράλια στο «Τέλος του τούνελ», μάγος των υπολογιστών, «κρυφακούει» τις συνομιλίες των βίαιων ληστών. Από κει και πέρα, το σεναριακό πλέγμα διακλαδώνεται με την παρουσία νέων χαρακτήρων (η χορεύτρια που νοικιάζει ένα δωμάτιο στον χώρο του) αλλά και αιματηρών ξεσπασμάτων (μια σεκάνς ενδέχεται να σας μείνει για καιρό –κι όμως, διαθέτει ελάχιστη αιματοχυσία). Με άλλα λόγια, το σασπένς είναι στημένο με χιτσκοκική μαεστρία, όπως ακριβώς και η ίντριγκα που, παρά τις κάποιες σεναριακές ευκολίες, λειτουργεί και βρίσκει τον στόχο της. Μια καλή επιλογή λοιπόν σε μια εβδομάδα όπου οι νέες ταινίες δεν έχουν ούτως ή άλλως κάτι τόσο καλύτερο να προσφέρουν.
Βαθμοί: 6
«Mystery train»: Μια από τις κορυφαίες ταινίες του Τζιμ Τζάρμους επανεκδίδεται σε ψηφιακή αποκατάσταση και οι νεότεροι σινεφίλ μπορούν πλέον να την απολαύσουν στη μεγάλη οθόνη. Τρεις αλληλοεπικαλυπτόμενες αλλά ανεξάρτητες μεταξύ τους ιστορίες που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια μιας και μόνης βραδιάς στο Μέμφις, διανθισμένες με υπέροχη rock’ n’ roll μουσική αλλά και τη χαρακτηριστική φιγούρα του «Screaming Jay Hawkins». Προσέξτε μόνο πώς ο Τζάρμους κινηματογραφεί τα… σκουπίδια της πόλης στην εναρκτήρια σεκάνς: Μόνο αυτός θα μπορούσε να αφουγκραστεί με τέτοιο τρόπο ένα «αστικό» περιβάλλον και να το πλησιάσει με μυθολογικών διαστάσεων προθέσεις. Δείτε το –είναι ένα σπάνιο κινηματογραφόφιλο δώρο.
απ’ τα παιδιά
«Ομίχλη τον Αύγουστο»: Το πρόγραμμα ευθανασίας T-4 αποτέλεσε κομμάτι του προγράμματος ευγονικής της ναζιστικής Γερμανίας, το οποίο προχώρησε σε μαζικές εκτελέσεις, υπό το πρόσχημα της ευθανασίας, σε «ανεπιθύμητα» στοιχεία του πληθυσμού στη Γερμανία και στις κατεχόμενες από τους ναζιστές περιοχές. Και ο 13χρονος Ερνστ, που νομίζει πως βρήκε την οικογένεια που είχε από καιρό χάσει ανάμεσα στις νοσοκόμες του ιδρύματος που κρατείται, ανακαλύπτει σύντομα τη φρικτή αλήθεια. Οσο η κάμερα του σκηνοθέτη Κάι Βέσελ εστιάζει στο βλέμμα αυτού του παιδιού (αλλά και στα άλλα πιτσιρίκια του ιδρύματος), η ταινία αποκαλύπτει μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Και είναι αυτή που τελικά επικρατεί και κερδίζει τις εντυπώσεις.
Νορβηγικό blockbuster
«Το κύμα»: Η νορβηγική πρόταση για το ξενόγλωσσο Οσκαρ του 2016 είναι ένα εντυπωσιακό φιλμ καταστροφής, όπου ένα πελώριο τσουνάμι 80 μέτρων συνθλίβει ένα μικρό χωριό κάπου στα φιορδ. Η γλώσσα είναι νορβηγική μεν, αλλά οι συμβάσεις και το όλο στήσιμο παραπέμπουν πολύ σε μια παραδοσιακή αμερικανική ταινία του είδους. Οπότε θαυμάζεις μεν τη μαστοριά της παραγωγής (τα ειδικά εφέ βγάζουν μάτια), αλλά η γλώσσα δεν αρκεί για να σου ακυρώσει αυτή ακριβώς την εντύπωση. Δεν έχει πάντως τίποτα να ζηλέψει από τα καλά φιλμ τούτης της κατηγορίας.
Βαθμοί: 5
Αναιμικό σίκουελ
«Kingsman: Ο Χρυσός Κύκλος»: Η Τζούλιαν Μουρ είναι η «κακιά» σε αυτό εδώ το σίκουελ, όπου ο Κόλιν Φερθ επιστρέφει με το γνωστό αξιαγάπητο φλεγματικό του ύφος (ναι, ξέρω, είχε σκοτωθεί στο πρώτο φιλμ, αλλά όταν μιλάει το χρήμα όλα γίνονται) και, τεχνικά μιλώντας, το φιλμ είναι αρτιότατο. Αλλά έχει αυτό σημασία όταν τα αστεία είναι τόσο λίγα; Σπανίως είναι πετυχημένα κιόλας!
Επίσης
Στο «Leatherface», άλλο ένα «spin-off» του αριστουργηματικού «Σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι», ο έφηβος εδώ ψυχοπαθής αποδρά από ψυχιατρική κλινική παρέα με άλλους τρεις. Να πω κάτι; Ποσώς με ενδιαφέρει το παρελθόν του Leatherface, δεν μου καίγεται καρφί αν ο μπαμπάς του Φρέντι Κρούγκερ τον έδερνε, ούτε θα αλλάξει η ζωή μου αν μάθω πως το Αλιεν προέκυψε όπως προέκυψε. Οταν επεξηγείς το άγνωστο, καταργείς τον τρόμο του. Και το τρομακτικό σε αυτές τις μορφές του Φανταστικού ήταν πως δεν γνωρίζαμε τίποτα γι’ αυτές. Τελειώνοντας, στο «Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω», ένα ενδιαφέρον φιλμ, ένα χαμάμ στο Αλγέρι του 1995 γίνεται το σκηνικό για μια σειρά από καυτές, προκλητικές, ξεκαρδιστικές και βίαιες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε γυναίκες κάθε ηλικίας, μεγέθους και πεποιθήσεων. Γυρισμένο εν μέρει και στην Ελλάδα, σε παραγωγή Κώστα Γαβρά. Α, βγαίνει και η παιδική ταινία «Emoji: The Movie» –τα παιδιά σας αξίζουν κάτι καλύτερο.
