Να με συγχωρέσουν οι φίλοι της Κεντροαριστεράς αλλά πολύ φοβούμαι πως αν συνεχίσουν να ψάχνουν κι άλλο τη διαδικασία θα μείνουν με το pin στο χέρι.
Διότι η ουσία είναι εξαιρετικά απλή.
Πρώτον να γίνει μια ψηφοφορία με όσο μεγαλύτερη συμμετοχή και χωρίς παρατράγουδα.
Δεύτερον να μην μπορεί κανείς (καλοπροαίρετος ή κακοπροαίρετος) να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα.
Τα είπαμε; Τα είπαμε. Τα υπόλοιπα έπονται.
Και ποιος θα βγει τελικά –οι περισσότεροι υποψήφιοι είναι μια χαρά άνθρωποι…
Και αν θα βγει με κάλπη, pin, χωρίς pin, τηλέφωνο ή ταχυδρομικό περιστέρι… Αυτά θα τα συμφωνήσει ο Αλιβιζάτος και οι διαγωνιζόμενοι.
Απλώς απορώ γιατί τραβάει η κουβέντα.
Και απορώ επειδή οι οιωνοί είναι ευνοϊκοί.
Ο κόσμος της παράταξης εκδηλώνει ενδιαφέρον. Οι δημοσκοπήσεις πνέουν ούριες. Το μοντέλο «Survivor» για την εκλογή εγγυάται ενδιαφέρον.
Οπως εξελίσσονται τα πράγματα κανείς μηχανισμός δεν θα μπορεί να εκλέξει τη διαδικασία. Και οι αβάντες του ΣΥΡΙΖΑ να «βοηθήσει» διάφορους υποψηφίους έχουν πέσει στο κενό.
Αλλωστε από τον Τσίπρα δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Εβαλε πλάτη με το παραπάνω.
Κατάφερε με την άγαρμπη παρέμβαση περί Ανδρέα να ενώσει τους πάντες, κάτι που στην ευρύτερη Κεντροαριστερά είχε να συμβεί από τότε που ζούσε ο ίδιος ο Ανδρέας.
Μόνο που τους ένωσε εναντίον του.
Δηλώνοντας (περίπου) υποψήφιος σε μια εκλογή που δεν μετέχει, μετέτρεψε αναίτια μια εσωκομματική αναμέτρηση κάποιων άλλων σε αναμέτρηση των άλλων με τον ίδιο. Λάθος.
Αποτέλεσμα; Οποιος κι αν βγει, χαμένος θα είναι ο Τσίπρας.
Υποθέτω ότι το κατάλαβε εγκαίρως ο Μητσοτάκης και γι’ αυτό δεν λέει κουβέντα. Τι κουβέντα δηλαδή; Ούτε ψίθυρο δεν βγάζει!
Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα χοντρύνει το παιχνίδι. Και θα χοντρύνει κυρίως στην κορυφογραμμή της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ όπου οι υποψήφιοι θα καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους.
Δεν είναι τυχαίο που σύσσωμη η αντιπολίτευση του ευρωπαϊκού δημοκρατικού τόξου ξεκαθάρισε (με πρωτοβουλία της ΔΗΣΥ και του Λοβέρδου) ότι τέρμα τα σωσίβια στην κυβέρνηση.
Οτι δεν ψηφίζουν τίποτα αν δεν το ψηφίσουν προηγουμένως και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι.
Αργησαν. Αλλά τουλάχιστον έστω και καθυστερημένα θα υποχρεώσουν εφεξής τη δεδηλωμένη να δοκιμάζεται σε κάθε κοινοβουλευτική πλειοψηφία –αντί να παίζουν το δεκανίκι της Αριστεράς όταν πονάει η Δεξιά του Καμμένου.
Σε αυτό λοιπόν το κλίμα, το τελευταίο που αξίζει στην Κεντροαριστερά είναι να χάσει μια ευκαιρία που μόνη της δημιούργησε.
Οχι μόνο επειδή η ευκαιρία είναι καλή. Αλλά κι επειδή μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη.
