Μπορεί κάποτε να μετρηθεί. Και να βρεθεί ότι η μαύρη κηλίδα που απλώθηκε στην κυβέρνηση από την επικοινωνιακή διαχείριση του Παναγιώτη Κουρουμπλή είναι μεγαλύτερη και από τη μαύρη κηλίδα στον Σαρωνικό. Γιατί εάν το μαζούτ μαζεύεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο λεκές Κουρουμπλή, ένας λεκές από καταφανή ψέματα, παιδαριώδεις δικαιολογίες και κωμικοτραγικές εμφανίσεις στα τηλεοπτικά στούντιο και τη Βουλή, δεν έχει σταματήσει να απλώνεται.
Από την άποψη αυτή, το ερώτημα δεν είναι πια γιατί δεν έχει παραιτηθεί έως σήμερα ο υπουργός Ναυτιλίας –το έχει απαντήσει ο ίδιος, ακόμη κι αν ο τρόπος είναι γκροτέσκος, ακόμη το ύφος προσομοιάζει περισσότερο στην πολιτική σάτιρα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν ζητά την παραίτησή του ή δεν τον ωθεί σε αυτήν ο Αλέξης Τσίπρας. Γιατί επιμένει να τον βλέπει να σπαρταράει σε δημόσια θέα άλλοτε θυμωμένο και επιθετικό και πότε στριμωγμένο και σε θέση άμυνας. Γιατί αφήνει τον λεκέ να απλώνεται.
Ο υπουργός Ναυτιλίας, είναι μια εξήγηση, δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι εντός του συριζαϊκού κανόνα –ακόμη ένας λεκές στους λεκέδες που άφησαν πριν από αυτόν ο Πολάκης και ο Καμμένος, ο Κατρούγκαλος και ο Κοτζιάς, ο Τόσκας ή ο Παππάς. Με έναν λεκέ λιγότερο, έναν περισσότερο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λόγο να καθαρίσει την κυβέρνησή του ειδικά από τον Κουρουμπλή. Εχει έναν λόγο όμως να μην παραδεχθεί ότι τα ανθρώπινα λάθη, ακόμη και τα λάθη της πρώτη φορά Αριστεράς, μπορεί να οφείλονται στην ανικανότητα και όχι στην τυχαιότητα. Κι έναν ανεξέλεγκτο φόβο να δει την παραίτηση του υπουργού του κρεμασμένη σε οκτάστηλα.
