Παρακολουθώ τις συνεντεύξεις, τις δηλώσεις, τις ανακοινώσεις, τα πολιτικά σχέδια των υποψηφίων για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Και ψάχνω έστω μία αναφορά στον πολιτισμό. Τίποτα. Ακόμη και σε αυτήν την ενδοπαραταξιακή αναμέτρηση (με την ημερομηνία διεξαγωγής της, προς το παρόν, στον αέρα λόγω τεχνικών δυσκολιών) που το αποτέλεσμά της δεν διαμορφώνεται από την παροχολογία των βουλευτικών εκλογών, ο πολιτισμός μοιάζει άγνωστη λέξη. Δεν μιλάω για επιδοτήσεις και κονδύλια, για υποσχέσεις ότι «θα πάμε τον Μπρεχτ στο πιο απομονωμένο χωριό», αυτά τα γραφικά παλαιότερων δεκαετιών που καταστάλαξαν στο «κουλτούρα να φύγουμε». Κάτι που, μέχρι σήμερα, σέρνεται στο Διαδίκτυο ως «πολιτιζμός», συχνά μάλιστα από τους ίδιους που παραπάτησαν λόγω συγκίνησης όταν ο Μακρόν έκλεισε τον λόγο του στην Πνύκα με στίχους του Σεφέρη. Μια αποστροφή του λόγου τους αναζητώ που να υπενθυμίζει ότι αυτός ο χώρος, παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, εξελίσσεται, αναπτύσσεται και απορροφά υψηλής ποιότητας ανθρώπινο δυναμικό.
Οσες φορές πήγα φέτος στο Ηρώδειο ήταν φίσκα. Η «Μήδεια» του Δημήτρη Καραντζά μεταφέρθηκε στο θέατρο Πορεία για λίγες παραστάσεις οι οποίες διπλασιάστηκαν σχεδόν λόγω μεγάλης προσέλευσης. Στις παρουσιάσεις του ρεπερτορίου αθηναϊκών σκηνών πηγαίνουν περισσότεροι δημοσιογράφοι απ’ όσοι σε πολιτικές συνεντεύξεις Τύπου. Η Λυρική και ο χορός αρχίζουν να γίνονται σιγά σιγά λαϊκό (ως προς τη μαζικότητα του κοινού) θέαμα. Και αυτοί οι νέοι, σπουδαίοι καλλιτέχνες που ματώνουν δίνοντας εξετάσεις σε ένα διαφορετικό, κάθε βράδυ, κοινό είναι η καλύτερη απάντηση στο «Η αξιολόγηση είναι μια απάτη…» που φώναζε προχθες στο Σύνταγμα η ΑΔΕΔΥ. Ας το έχουν υπόψη τους οι υποψήφιοι για τον Νέο Φορέα –πριν αρχίσει να παλιώνει.
