«Γιατί να μην κάνει μπάνιο ο κόσμος;» διερωτήθηκε ο υπουργός Ναυτιλίας. Τον άδειασε, με υπουργική απόφαση που απαγόρευε το μπάνιο, ο Ανδρέας Ξανθός. «Επικοινωνήσαμε με τους ανθρώπους του EMSA εδώ κ. Μητσοτάκη και μας είπαν ότι το πλοίο ήταν σε αποστολή. Αν λέω ψέματα, να ζητήσετε τότε την παραίτησή μου» είπε από κοινοβουλευτικού βήματος. Τον άδειασε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Ναυτικής Ασφάλειας διά της εκπρόσωπου Τύπου του, η οποία δήλωσε πως «δεν έχει καμία σχέση η αποστολή πλοίου με τις εργασίες που εκτελούνται, καθώς υπάρχουν 16 πλοία σε όλη την Ευρώπη πάντοτε διαθέσιμα». «Στην Ελλάδα ξέρουμε πώς λειτουργεί η οικογενειοκρατία» του επισήμανε δημοσιογράφος, με αφορμή τη σύμβουλο και ανιψιά του που γέλαγε στη Βουλή. «Μα τι λέτε τώρα; Δεν δικαιούμαι να έχω έναν άνθρωπο της εμπιστοσύνης μου κοντά μου;» απάντησε εκείνος. Θα έλεγε κανείς, από αυτό το μικρό απάνθισμα κουρουμπλικών δηλώσεων της εβδομάδας, πως ο υπουργός απλά ακολουθεί τη συριζαϊκή μανιέρα «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Θα το έλεγε αν παρέβλεπε πως ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ήταν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πριν καν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γίνουν πραγματικότητα.

Ή ανεξέλεγκτος;

Το ερώτημα, ωστόσο, στην περίπτωσή του είναι ένα. Και δεν είναι αν έχει την ευθιξία να παραιτηθεί. Εξάλλου, προτού ο ίδιος αναφωνήσει στην Επιτροπή Περιβάλλοντος «δεν θα παραιτηθώ ποτέ!», είχε απαντήσει σε αυτό η πολιτική του ζωή. Το ερώτημα είναι γιατί δεν τον «παραιτούν». Εστω για να περιοριστεί η ζημιά που προκαλεί στην επικοινωνιακή εικόνα του Μαξίμου. Η προφανής ανάλυση εστιάζει στην κοινοβουλευτική δύναμη του κυβερνητικού συνασπισμού. Ως γνωστόν, σε μια πλειοψηφία των 153 και οι 153 ζουν σε διαρκή ναρκισσιστική κρίση. Πιστεύουν ότι η τύχη της κυβέρνησης είναι στα χέρια τους. Ο Κουρουμπλής, όμως, μοιάζει να είναι αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν loose canon. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που αν ο Τσίπρας βάλει απέναντί του –στερώντας του την καρέκλα –θα μπορούσε να βρίσκεται καλωδιωμένος νυχθημερόν στα τηλεοπτικά στούντιο και να πυροβολεί την πρώτη φορά Αριστερά. Εύλογα, λοιπόν, παραφράζοντας τον αρθρογράφο Πρωθυπουργό, αναρωτιέται κανείς «είναι ο Τσίπρας Ανδρέας;». Η ερώτηση είναι ρητορική. Χάρη στον Κουρουμπλή επιβεβαιώθηκε ότι τελικά αδυνατεί ακόμη και να αντιγράψει το πολιτικό του είδωλο. Κι όχι μόνο γιατί δεν μπορεί να πλάσει έναν ευφημισμό σαν το «έθεσε εαυτόν εκτός κυβερνήσεως».