Η Γερμανία πηγαίνει αύριο σε εκλογές. Και όπως όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, η Ανγκελα Μέρκελ θα επανεκλεγεί για τέταρτη θητεία στην καγκελαρία, μια επίδοση-ρεκόρ στη γερμανική πολιτική. Το ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο νέος κυβερνητικός εταίρος της Ανγκελα Μέρκελ και του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Οι Σοσιαλδημοκράτες με τον Μάρτιν Σουλτς ως διεκδικητή για την καγκελαρία αναμένεται να καταγράψουν ένα σχετικά φτωχό εκλογικό αποτέλεσμα, ενώ αντίθετα οι Φιλελεύθεροι εκτιμάται ότι θα είναι στη νέα Βουλή και επομένως μπορεί να αποτελέσουν τον νέο κυβερνητικό εταίρο μαζί ίσως με τους Πράσινους. Είναι αυτονόητο ότι τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γερμανία ενδιαφέρουν το σύνολο της Ευρώπης, αφού σε σημαντικό βαθμό το μέλλον της Ευρώπης / Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται από τη Γερμανία και την πολιτική της. Οπωσδήποτε ενδιαφέρουν και την Ελλάδα. Ενας συνασπισμός π.χ. με τους Φιλελεύθερους θα είναι λιγότερο φιλικός προς οποιαδήποτε λύση για το ελληνικό πρόβλημα, οικονομική στήριξη, ελάφρυνση χρέους κ.λπ. Οι θέσεις των Φιλελευθέρων είναι ιδιαίτερα σκληρές αφού μεταξύ άλλων επιμένουν ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην ευρωζώνη. Θα πρέπει να αποχωρήσει / εκδιωχθεί (Grexit). Η καλύτερη επιλογή για τη χώρα μας θα ήταν να προκύψει και πάλι ένας «μεγάλος συνασπισμός» ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες (Μέρκελ – Σουλτς). Βέβαια αρκετοί υποστηρίζουν ότι ένας τέτοιος συνασπισμός καταδικάζει τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) στη θέση της δεύτερης πολιτικής δύναμης στη χώρα. Για να ανακάμψει το SPD, θα πρέπει να περάσει στην αντιπολίτευση και να επεξεργαστεί με την άνεση του χρόνου ένα νέο ιδεολογικό στίγμα και έναν νέο πολιτικό λόγο.
Η γενικότερη εκτίμηση ωστόσο είναι ότι η νέα, τέταρτη θητεία Μέρκελ θα είναι αισθητά (αν όχι και δραματικά –η Μέρκελ θα παραμείνει Μέρκελ) διαφορετική από τις προηγούμενες τρεις. Κατά πάσα πιθανότητα η θητεία αυτή θα είναι και η τελευταία. Στη διάρκειά της, επομένως, η Ανγκελα Μέρκελ θα θελήσει να αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα, μια ευδιάκριτη παρακαταθήκη και υστεροφημία στη γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή κυρίως. Να αφήσει τον μερκελισμό ως δημιουργικό ευρωπαϊκό πολιτικό ιδεολόγημα. Αυτό εκτιμάται ότι, μεταξύ άλλων, θα οδηγήσει τη Μέρκελ σε περισσότερο ευέλικτες θέσεις σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή ενοποίηση και πρωτίστως την ολοκλήρωση του ημιτελούς συστήματος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ – ευρωζώνη). Και στη διαδικασία αυτή θα έχει ως ισχυρό εταίρο τον νέο γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έχει θέσει ως κύριο στόχο της ευρωπαϊκής του στρατηγικής τη συμπλήρωση της ευρωζώνης αφενός (προϋπολογισμός, υπουργός Οικονομικών, Κοινοβούλιο κ.ά.) και τη συγκρότηση της ευρωπαϊκής άμυνας αφετέτου. Εξαιρετικά φιλόδοξες ιδέες, αλλά, καθώς η Ανγκελα Μέρκελ θα ήθελε να περάσει στην Ιστορία ως ηγέτης «που διέσωσε την ΕΕ», θα αναζητήσει το κοινό έδαφος. Ο γαλλογερμανικός άξονας, ως προϋπόθεση για την προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θα αποκατασταθεί.
Και επιπλέον στη νέα θητεία της θα έχουμε κατά πάσα πιθανότητα μια περισσότερο πολιτικά σκεπτόμενη και πολιτικά κινούμενη καγκελάριο.
