Σε άρθρο του με τίτλο «Ενας επώδυνος απογαλακτισμός», που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του the books’ journal, ο συγγραφέας Πέτρος Παπασαραντόπουλος καταγράφει τέσσερις περιόδους στην πρόσληψη της Οκτωβριανής Επανάστασης από την ευρωπαϊκή Αριστερά. Θαυμασμός, αποδοχή, πρώτες αμφιβολίες (1919-1956), ο Στάλιν στην πυρά, ο Λένιν στο εικονοστάσι (1956-1981), η αποκαθήλωση του Λένιν (1981-1989) και ο κομμουνισμός ως ολοκληρωτισμός (1989-σήμερα).
Με βάση αυτή την κατάταξη, είναι φανερό ότι το KKE δεν απογαλακτίστηκε ποτέ. Γιατί ακόμη κι αν εξέφρασε μια εποχή κάποιες δειλές αμφιβολίες για την Οκτωβριανή Επανάσταση, γρήγορα τις κατέστειλε. Η εικόνα που παρουσιάζει το 43o Φεστιβάλ της ΚΝΕ-Οδηγητή, το οποίο ξεκίνησε χθες και είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια από το γεγονός αυτό, είναι ειδυλλιακή. Εγκλήματα δεν έγιναν ούτε στημένες δίκες. Κόκκινος τρόμος δεν υπήρξε. Οσο τους άφηναν, οι εργάτες έδεναν με ενθουσιασμό τ’ ατσάλι. Δυστυχώς όμως ήρθε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όπου «υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις», και στη συνέχεια η «αντεπανάσταση του 1987».
Θα μπορούσε να καταλάβει κανείς να πρεσβεύουν τέτοιες θέσεις οι παλιοί κομμουνιστές. Είναι πιο δύσκολο όμως να εξηγηθεί πώς μπορεί νέοι άνθρωποι να υιοθετούν μια τόσο άκριτη προσέγγιση της Ιστορίας. Οι χιλιάδες Κνίτες που θα συρρεύσουν αυτές τις ημέρες στο Πάρκο Τρίτση είναι ικανοποιημένοι με αυτή την απλουστευτική μονομέρεια; Μάλλον. Γιατί με την ίδια μονομέρεια βλέπουν και τις σύγχρονες εξελίξεις. Ο κακός καπιταλισμός, ο παρεξηγημένος κομμουνισμός και η διαρκής αντίσταση.
Σε αυτό το αφήγημα δεν χωρούν αντιρρήσεις, αντιφάσεις, αποχρώσεις, ούτε καν αδυναμίες. Το μόνο που έχει σημασία είναι «η σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα, τις αστικές κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ», όπως λέει σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ. Το μόνο που μετρά είναι η πίστη στον αγώνα «μέχρι να γίνει πράξη ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός», έτσι, με παύλα στη μέση, γιατί αυτά τα δύο είναι στην πραγματικότητα ένα, όπως ένα είναι και ο μαρξισμός-λενινισμός. Ολα τα άλλα αποτελούν αντεπαναστατικές παρεκκλίσεις.
Εγγονός του αδελφού του θρυλικού Αντώνη Αμπατιέλου, ο 29χρονος γραμματέας θα είχε ασφαλώς πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Αλλά ο αναγνώστης πρέπει να αρκεστεί σ’ έναν ανιαρό, ξύλινο λόγο, οτιδήποτε άλλο μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο του κόμματος και να χρησιμοποιηθεί από τον ταξικό εχθρό. Ελα όμως που πάντα υπάρχει μια ρωγμή, πάντα κάτι ξεφεύγει. Διότι καλά ο Μίκης και ο Παντελής Θαλασσινός. Αναμενόμενα τα σαλπίσματα του Μαγιακόφσκι και οι ομιλίες για την επίσημη ιδεολογία της ΕΕ, που είναι φυσικά ο αντικομμουνισμός. Πώς επέτρεψαν όμως οι σύντροφοι να περιληφθεί στο σημερινό πρόγραμμα και συναυλία με κομμάτια του Σοστακόβιτς; Δεν έχει διαβάσει κανείς τους τον συγκλονιστικό «Αχό της εποχής», όπου ο Τζούλιαν Μπαρνς περιγράφει τη σύγκρουση του συνθέτη με το σταλινικό καθεστώς;
Τελευταία Νέα