Το πισσόπλατο χτύπημα

Πάνω που έκοψα το κανονικό τσιγάρο κι άρχισα το IKOS, αποκλείοντας την πίσσα και ρουφώντας μόνο νικοτίνη, πλημμύρισε από πίσσα όλος ο Σαρωνικός –άλλο ένα γεγονός που αποδεικνύει την φαιδρότητα του κορέκτ, κι ότι όλοι είμαστε στο έλεος μιας τυφλής μοίρας. Kαπνίζοντες και μη κινδυνεύουν τώρα εξίσου, από άλλους εχθρούς, όπως και πριν βέβαια, ανεξέλεγκτους, από ψάρια δηλητηριασμένα, που πήγαν διακοπές σε άλλα ύδατα, συνελήφθησαν από ψαράδες και πιθανώς πουλιούνται ως υγιή στην αγορά –τι απ’ όλα να ελέγξεις; Αλλά ίσως έχουμε πάθει και μιθριδατισμό. Μήπως επί Τσερνόμπιλ δεν τρώγαμε υγιεινές, επαναστατικές φράουλες; Πάθαμε τίποτα;

Σε κάθε περίπτωση, κορέκτ, πλέον, είναι μόνο όποιος έχει την τύχη να μην φάει τα μολυσμένα ραδίκια που κατάπιε ο διπλανός του, κι ας αφήσουμε τις απόλυτες και καθαρές απόψεις στους Ιεχωβάδες. Και το ότι μας παροτρύνει ο Κουρουμπλής να βουτήξουμε δεν είναι μια ιδέα και τόσο παράτολμη, αν σκεφτείς ότι πριν από ένα μήνα κολυμπούσαμε σε πολυσύχναστες παραλίες όπου είχαν κατουρήσει την ίδια μέρα, λίγο πριν, χιλιάδες άνθρωποι –εκτός από κάνα δυο γαστρεντερίτιδες, πάθαμε τίποτα;

Πέραν τούτου, όμως, το να ζητούμε να παραιτηθεί ο Κουρουμπλής, ή κάποιος άλλος αριστερός άνθρωπος, είναι σαν να ζητάς από κάποιον στρέιτ να γίνει ξαφνικά τρανσέξουαλ στα εξήντα του –είναι έξω από το σύστημα σκέψης του. Και φαίνεται λογικό πως κάθε υπουργός θα προτιμούσε να ρουφήξει πέντε κιλά μαζούτ Σαρωνικού με καλαμάκι, παρά να εγκαταλείψει τον ζεστό, αχνίζοντα θώκο του. Εξάλλου το σοσιαλιστικό μαζούτ είναι χωνευτικό, κάνει καλό στους κιρσούς και ενίοτε δρα και ως αφροδισιακό –οι αντιδραστικοί το λοιδορούν μάλλον επειδή είναι μαύρο, το κάνουν από προφανή ρατσισμό. Αν ήταν λευκό δεν θα τους πείραζε.

Εξάλλου περιμένουμε τον υπουργό να δημοσιεύσει φωτογραφίες (α λα Καρανίκα) που θα δείχνουν ότι η μόλυνση στον Σαρωνικό προέρχεται κυρίως απ’ την Χαλκιδική και πως γι’ αυτήν ευθύνεται κατεξοχήν η Ελντοράντο. Εκείνοι, οι Καναδοί, με τα εξελιγμένα μηχανήματα που διαθέτουν, καθοδήγησαν το πετρέλαιο μέσω ρευμάτων (σαν τον «Νεκρό ταξιδιώτη» του Παπαδιαμάντη) και το έστειλαν απ’ τις Σκουριές στον Σαρωνικό με μόνο σκοπό να δυσφημήσουν την φιλολαϊκή κυβέρνηση.

Παραίτηση; Οχι βέβαια. Δεν θα το έκανε ο σύντροφος ακόμα και αν το πετρέλαιο κάλυπτε όλες τις Κυκλάδες και το Αιγαίο γινόταν πισσόχαρτο. Ισα ίσα θα έλεγε την ορθή δικαιολογία πως φταίνε οι προηγούμενοι που δεν μετακίνησαν εγκαίρως τα νησιά προς το Ιόνιο –πάντα φταίνε οι προηγούμενοι, που ήταν πάλι ο Κουρουμπλής.

Εξάλλου, μια με τις φωτιές, μια με την Ελντοράντο, μια τώρα με την πετρελαιοκηλίδα –όλα ετούτα αποδεικνύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι, εκεί μέσα στα υπουργεία, μέρα-νύχτα, δεν ασχολούνται παρά με το περιβάλλον και την προστασία του. Με τίποτε άλλο. Είναι βαθιά οικολόγοι. Αγαπούν την φύση, τις βελανιδιές, τα πλατάνια, τον πλατανικό έρωτα, και η έγνοια τους νυχθημερόν είναι η αδιατάρακτη ερωτική ζωή των γαρίδων. Και βέβαια μήπως μολυνθεί η Χαλκιδική που έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου καταστραφεί απ’ το οικοδομικό κιτς, με αποτέλεσμα ο τουρισμός της να περιορίζεται κυρίως στο προλεταριάτο των Βαλκανίων –θα πεις είναι κι αυτό ένα είδος ταξικής αλληλεγγύης, όπως παλιά στο Λιτόχωρο έρχονταν μόνο οι Γιουγκοσλάβοι του Τίτο και είχε μιζεριάσει όλη η περιοχή. Είχε γίνει κάτι σαν το ελληνικό Μπούλκες του καλοκαιριού. Ο αποκλίνων της Μόσχας σοσιαλισμός της γείτονος πάντα και συνειδητά μας υπονόμευε, απ’ την εποχή του Εμφυλίου.

Και τώρα, το κάποτε «πισώπλατο χτύπημα» του Τίτο, επαναλαμβάνεται απ’ αλλού. Εγινε πισσόπλατο, στον Σαρωνικό. Βέβαια θα βρεθούν οξείς κάλαμοι που θα υποστηρίξουν πως για όλα φταίει το γκαζόν και η νομοθεσία, πέραν του ότι το μαύρο γενικώς (εξαιρέσει της ΕΡΤ) δίνει μιαν άλλη διάσταση γραφικότητας στον κόλπο, επικαλούμενοι και το πόσο έχει δοξαστεί αυτό το χρώμα απ’ το δημοτικό τραγούδι –όπως εκείνο το δημώδες που λέει:

Το ρεμπέτικο που υποστηρίζει

Και το

Μόνο ο Στελλάρας ξέφυγε τραγουδώντας

Αλλά εκείνος έτσι κι αλλιώς είναι υπεράνω κριτικής.

Στο ρευστό πλαίσιο του εξαμβλώματος εντός του οποίου ζούμε, των αδιανόητων ψεμάτων, της αντιστροφής των εννοιών, της παράφρασης, της διαστροφής των λέξεων και των εκφράσεων, μια τέτοια ρητορική υπέρ του μαύρου θα ήταν, πια, αναμενόμενη. Εξάλλου τυχαία λένε το πετρέλαιο «μαύρο χρυσό»; Και είναι χρυσός, καλύτερος πάντως από εκείνον που βγάζουν στις Σκουριές κι εξορύσσεται, αντλείται και αυτός παντού, αλλά δεν μιλάει κανείς για το περιβάλλον. Ισα ίσα, επικροτείται η άντλησή του κι επισήμως, απ’ τον Καρανίκα. Οι δε καταστροφές που έχει προκαλέσει είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες, αλλά μόνο ο χρυσός ενοχλεί γιατί έχει ταξικό συμβολισμό. Και τα σύμβολα μολύνουν περισσότερο απ’ την πίσσα.

Εννοείται πως, εάν και όταν μαζευτεί το μαζούτ απ’ τις ακτές, μπορεί να δοθεί ως επίδομα θέρμανσης στους ασθενέστερους. Το έκανε ο Μαδούρο με τα κουνέλια: στους Βενεζουελάνους που πεινούνε σύστησε να εκτρέφουν κουνέλια μέσα στα σπίτια τους και μετά να τα σφάζουν οι ίδιοι και να τα τρώνε –το ερώτημα είναι βέβαια, πού θα βρούνε ειδική τροφή να ταΐζουν τα κουνέλια, αφού δεν έχουν να φάνε οι ίδιοι; Αλλ’ αυτή είναι μια ύποπτη, φιλελεύθερη ερώτηση, που δεν χρειάζεται απάντηση.

Πάντως, δες σύμπτωση: κι ο Μαδούρο απ’ το πετρέλαιο υποφέρει. Ισως αυτό το προϊόν να έχει κάποια εγγενή, δομική απώθηση για τον εθνολαϊκισμό, αλλιώς δεν εξηγείται.

Σε κάθε περίπτωση, και τέλος πάντων, να, τραβούμε εμπρός. Πώς το έγραψε ο Λένιν: «Ενα βήμα μπρος και δυο πίσσα».