Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού, και το πέναλτι το όπιο του ποδοσφαίρου. Ενα πέναλτι μπορεί να στοιχειώνει για δεκαετίες τους ελλην(αρ)ες φιλάθλους. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον πλανήτη που καταγράφει ιστορικά τα «πέτσινα» πέναλτι με τα ονόματα των διαιτητών που τα καταλόγισαν: Παπουτσέλης, Σπανέας, Μπάκας, Καλογερόπουλος και πάει λέγοντας. Και αυτό δεν είναι ασφαλώς καμιά εγκυκλοπαιδική ή «ακαδημαϊκή» διαστροφή των ποδοσφαιρόφιλων αλλά πούρος, ανόθευτος οπαδισμός.
Οπαδισμός που, ως συνήθως σε αυτόν τον τόπο, σκίζει τα ρούχα του για το αιτιατό («λαμόγια», «παράγκες» κ.λπ.), αλλά δεν βγάζει άχνα για το αίτιο που τα γεννά και τα εκτρέφει (νοοτροπία, ανύπαρκτη αυτοκριτική, μηδενική αντίδραση). Γιατί τότε, ο κάθε οπαδός θα πρέπει να αναμετρηθεί πρώτα με τον καθρέφτη του. Οπότε, η ζωή συνεχίζεται, σαν σκηνή από το κινηματογραφικό αριστούργημα του Σταύρου Τσιώλη «Ας περιμένουν οι γυναίκες», και την ατάκα του φανατικού παοκτζή Γιάννη Ζουγανέλη στην αδαή περί τα ποδοσφαιρικά μεσήλικη:
–Ηταν πέναλτι κύριε Πάνο;
– Ο ορισμός του πέναλτι κυρία μου!
