Ο Λουκ Σκαϊγουόκερ στην Αθήνα. Ποπ κουλτούρα χωρίς επιστημονική φαντασία είναι σαν το «Star Wars» χωρίς τον Νταρθ Βέιντερ. Και παρεμπιμπτόντως η δημιουργία του Τζορτζ Λούκας προφανώς και βρίσκει τον δικό της χώρο στη μεγάλη έκθεση της Στέγης για το sci fi –με την εγγύηση του πολιτιστικού χώρου Barbican του Λονδίνου -, δίπλα σε αναφορές για τον Ιούλιο Βερν, τον Τζόναθαν Σουίφτ και το «Ex machina» του Αλεξ Γκάρλαντ (9/10-14/1/2018). Στις παράλληλες δράσεις (προβολές με το flix.gr, συζητήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα) σημειώστε τις ομιλίες δύο γοητευτικών αφηγητών για «Μυθικά ταξίδια και φανταστικές περιηγήσεις», του Αλμπέρτο Μανγκουέλ («Η ιστορία της ανάγνωσης», εκδ. Λιβάνη, 1997) και του Πέδρο Ολάγια («Μυθολογικός άτλας της Ελλάδας», Road, 2003), στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη στις 14/11.

Κρατήστε και το «Απίθανο ταξίδι» του Αγγελου Φραντζή (2-4/2/2018) ως θεατρική συνέχεια της έκθεσης: ο κινηματογραφιστής ανασυνθέτει με έναν τριμελή θίασο την εποχή που ο Ζορζ Μελιές δημιούργησε την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας «Ταξίδι στο φεγγάρι» (1902).

Χορογραφία γυμναστηρίου. Κι αν τα ριάλιτι σόου επιβίωσης δεν λένε την αλήθεια; Κι αν μια χορογραφία μπορεί να εμπνεύσει με καλύτερο τρόπο τις κερκίδες; Η χορογράφος Μέντη Μέγα μεταφέρει «Τρίπλες και τριπλέτες» σε κλειστά γυμναστήρια σχολείων και γήπεδα μπάσκετ της Αττικής και της περιφέρειας (30/10-15/5/2018).

Απ’ τον Ουγκώ στον Πομερά. «Θα ‘ρθει μια μέρα που εσύ Γαλλία, εσύ Ρωσία, εσύ Ιταλία, εσύ Αγγλία, εσύ Γερμανία, εσείς έθνη της ηπείρου, δίχως να χάσετε τις ιδιαιτερότητες και το μεγαλείο σας, θα ενωθείτε και θα δημιουργήσετε την ευρωπαϊκή αδερφοσύνη… Θα ‘ρθει μια μέρα που δεν θα υπάρχουν πια άλλα πεδία μαχών παρά οι αγορές που θα ανοίγουν στο εμπόριο και τα μυαλά που θα ανοίγουν στις ιδέες». Η σκηνοθέτρια Σοφία Μαραθάκη εμπνέεται από την ομιλία του Βίκτωρος Ουγκώ στο Συνέδριο για την Ειρήνη στις 21 Αυγούστου 1849 (ένα μεγαλειώδες αντιπολεμικό κείμενο εναντίον της απολυταρχίας) για να στήσει το «Ουγκώ: μια ουτοπία» (13-22/10).

Με μια νοητή γέφυρα η Στέγη φτάνει από τον Ουγκώ στον Ζοέλ Πομερά, το «τρομερό παιδί» της σύγχρονης γαλλικής σκηνής. Το «Ca ira – Fin de Louis» («Oλα θα περάσουν – Το τέλος του Λουδοβίκου»), διακριθέν με τρία Bραβεία Μολιέρου το 2016, ανεβαίνει σαν ένας ιστορικός διάλογος που «γέννησε» την ευρωπαϊκή δημοκρατία. Σε 24 σκηνές περνούν επαναστάτες, δημοκράτες, καρδινάλιοι, αγανακτισμένοι πολίτες και αντίπαλοι της δημοκρατίας. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ συναντιέται με τις selfies και η «Μασσαλιώτιδα» με το «Final Countdown» που λατρέψαμε στο Eurobasket του 1987 (4-8/10, στις 19.30).

Η Ρωσία πριν από την Επανάσταση. Πέρυσι οι «Καραμάζοφ» του Κονσταντίν Μπογκομόλοφ στη Στέγη ήταν μια πρόταση καλοκουρδισμένης μεταφοράς του Ντοστογέφσκι με έναν «εκπαιδευμένο» θίασο ρώσων ηθοποιών και θεμιτά σκηνοθετικά ρίσκα απέναντι στο μοντέρνο. Φέτος (22/11-10/12) ο Μπογκομόλοφ παρουσιάζει σε παγκόσμια πρώτη –με ανάθεση της Στέγης –τους «Δαιμονισμένους» του μεγάλου ρώσου συγγραφέα, αλλά με ελληνικό θίασο (ανάμεσά τους οι Ελενα Μεγγρέλη, Αρης Μπαλής, Δημήτρης Ξανθόπουλος).

Απ’ την πλευρά της η Μαρία Μαγγανάρη επιλέγει τους «Παραθεριστές» του Γκόργκι για να μεταφέρει εικόνες από την προεπαναστατική Ρωσία στην παραθεριστική Ελλάδα του σήμερα. Ενα έργο του 1904 για την Εφηβική Σκηνή, η οποία τα τελευταία χρόνια παράγει θεατρικά «γεγονότα» (18/11-15/4/2018).

Πρώτα Φασμπέντερ, μετά Νέσμπο. Κι όμως, όλα ξεκίνησαν πριν από 20 χρόνια στο Σίδνεϊ. Εκεί όπου αρχίζει η πρώτη ιστορία του επιθεωρητή Χάρι Χόλε: η «Νυχτερίδα» (Μεταίχμιο) του Γιο Νέσμπο (ή Γιου Νέσμπε, σύμφωνα με τους nesbomaniacs). Ο συγγραφέας που έβαλε τη Νορβηγία στον χάρτη του μυθιστορηματικού τρόμου και μετράει πάνω από 25.000.000 πωλήσεις ύστερα από 11 μυθιστορήματα καταφθάνει στις «Λέξεις και σκέψεις» (17/10), έξι ημέρες μετά την πρεμιέρα της ταινίας «Ο χιονάνθρωπος» του Τόμας Αλφρεντσον, με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Φασμπέντερ, η οποία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του (επίσης από το Μεταίχμιο).

Η παγκόσμια πρώτη του Ακραμ Καν. Αναπόσπαστη μονάδα της ευρωπαϊκής χορογραφικής πρωτοπορίας, ο Ακραμ Καν έρχεται ξανά στη Στέγη (το 2015 είχε εμφανιστεί με τον Ισραέλ Γκαλβάν) με όχημα μια ελληνική λέξη. Παρουσιάζει το «Xenos» σε παγκόσμια πρεμιέρα, μαζί με πέντε μουσικούς επί σκηνής, και ο κοσμοπολιτισμός που υπονοεί η λέξη ενεργοποιεί από τώρα τη φαντασία (21-27/2/2018).

Οι Αραβες τραγουδούν τη Δύση. Είναι η αφήγηση που επιμένει να μας καταδυναστεύει με όλους τους περιορισμούς και τις ψευδαναγνώσεις: η σχέση και η σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Δύσης και Ανατολής. Με αφορμή το μεσαιωνικό έπος για το «Ασμα του Ρολάνδου» (του 11ου αιώνα), μια μάχη μεταξύ χριστιανών και Σαρακηνών, ο Αιγύπτιος Ουάελ Σόκι ανατρέπει στερεότυπα στο «Τραγούδι του Ρολάνδου», με άραβες μουσικούς να αφηγούνται την ιστορία (28-30/12).

Το κουκλόσπιτο του Λεπάζ. Ενα ομοίωμα χρειάζεται αυτή τη φορά ο καναδός ενορχηστρωτής του multimedia θεάματος για να παρουσιάσει το πλέον αυτοαναλυτικό σόου της διαδρομής του. Στο «887» ο Ρομπέρ Λεπάζ στήνει πάνω στη σκηνή ένα πολυμορφικό κουκλόσπιτο, που θυμίζει την πολυκατοικία στην οποία μεγάλωσε, στη Λεωφόρο Murray 887 του Κεμπέκ (24-27/10).

Τελευταία Νέα