Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε Πρωθυπουργός χάρη στην ελληνική χρεοκοπία και την προσπάθεια του κόμματός του να καρπωθεί την αγανάκτηση των πολιτών από τις συνέπειες της πολιτικής επιλογής, Ελλήνων και Ευρωπαίων, που προσπαθούσαν να κρατήσουν τη χώρα στην ΟΝΕ και στην ΕΕ. Ο Πάνος Καμμένος των ΑΝΕΛ καβάλησε το άλογο της εξουσίας επίσης χάρη στην ελληνική χρεοκοπία, προσεταιριζόμενος άλλου τύπου αγανακτισμένους, περισσότερο μπρουτάλ και πιο εθνικόφρονες.
Η συγκατοίκηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προέκυψε ως ευκαιρία νομής της εξουσίας σε ένα διεθνές περιβάλλον εύθραυστο και ευμετάβλητο. Αν στην Ευρώπη αναπτύσσονταν αποσχιστικές ροπές, θα καβαλούσαν το κύμα. Αν κυριαρχούσαν οι δυνάμεις της σταθερότητας και της εμβάθυνσης του ευρωπαϊκού οράματος, θα χωνεύονταν σε αυτές χάρη στη μνημονιακή προσαρμογή των πολιτικών τους, που ήδη επήλθε. Οπως και αν έρχονταν τα πράγματα, αυτοί θα είχαν πάντα τον αντισυστημισμό –με χαρακτηριστικά παραπλήσια του αντισυστημισμού που μοιράζονται, π.χ. η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) με τους ακροαριστερούς του Die Linke.
Με αυτόν τον αντισυστημισμό πορεύτηκαν αγκαλιά, ενωμένοι σε όλα, Τσίπρας και Καμμένος. Υποτίθεται ότι ήταν μια σύμπραξη ανάγκης. Στην ουσία, ήταν μια σύμπραξη κυνισμού και ιδιοτέλειας.
Ο κυνισμός αυτός επιτρέπει και στους δυο αρχηγούς τη συστηματική χρήση του ψεύδους και την περιφρόνηση του κράτους δικαίου. Οι προσπάθειες του Καμμένου να ποδηγετήσει τη Δικαιοσύνη, περιφρονώντας τη διάκριση των εξουσιών, δεν είναι τυχαίο ότι βρήκαν αμέριστη υποστήριξη στους εταίρους του, που κι αυτοί, διά του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή τον περασμένο Ιούνιο, συντάχθηκαν με την περιφρόνηση αυτής της θεμελιώδους δημοκρατικής αρχής.
Αραγε η ίδια περιφρόνηση στο Σύνταγμα θα επιδειχθεί και στη σημερινή συζήτηση στη Βουλή; Θα ήταν εύκολο για τους συριζαίους να απαντήσουν, περιφρονώντας ακόμα μια φορά τις δημοκρατικές αρχές, αν ο βουλιμικός εταίρος τους δεν είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα περιφέροντας τον καλοπερασάκια εαυτό του στις μητροπόλεις του δυτικού κόσμου που απαξιώνει ρητορικά.
Ωστόσο, η γραμμή είναι γνωστή. Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αμάλγαμα θα επιχειρήσει στη Βουλή να οξύνει την αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση. Παρ’ όλα αυτά, είμαι περίεργος αν και οι 145 υποτίθεται ιδεολόγοι της Αριστεράς θα ταπεινωθούν τόσο πολύ, αναγκαζόμενοι να κλείσουν τα μάτια και τη μύτη στην ηθική απαξίωση του κυβερνητικού εταίρου τους.
Για να το πω καρυωτακικώς, που πολύ αρέσει στους λεπταίσθητους ποιητικά συριζαίους, «αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους ένας πέθαινε από αηδία…». Ούτε ένας;
Τελευταία Νέα