Να ζητούσε άραγε νοερά βοήθεια από τον θεό του τζόγου όσο γυρνούσε η μπίλια στη ρουλέτα; Ή να αρκούνταν σε μια ψιθυριστή προσευχή στην «Παναγιά» κι έναν βιαστικό, σχεδόν στα κρυφά, σταυρό;
Το ερώτημα έχει μεγαλύτερη σημασία από τις εξηγήσεις που ζητούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης για την επίσκεψη του Πάνου Καμμένου στο καζίνο του Λονδίνου. Γιατί εάν ο υπουργός Αμυνας προσευχόταν στον θεό του τζόγου ή στην Παναγία είναι πολύ πιθανό ένας συνάδελφός του να έπεσε στα γόνατα για τους ευχαριστήσει: Η μπίλια, στην πραγματικότητα, έκατσε στον Παναγιώτη Κουρουμπλή.
Το πρόβλημα, με άλλα λόγια, μετατίθεται από τη μαύρη κηλίδα στην πράσινη τσόχα. Κάτι που σημαίνει ότι ο Κουρουμπλής δεν χρειάζεται να εκστομίζει πλέον τερατώδη ψέματα για να διατηρηθεί στη θέση του. Αρκεί να κλείσει το στόμα του. Και να αφήσει χωρίς παρεμβολές τον Καμμένο να ανοίξει το δικό του αντιμέτωπος με τον κατά Τσίπρα «επικοινωνιακό οίστρο» των μέσων ενημέρωσης.
Μόνο που ακόμη και για μια κυβέρνηση η οποία ομνύει στις οικουμενικές αξίες της Αριστεράς το συμφέρον του ενός δεν συμπίπτει αναγκαστικά με το συμφέρον των πολλών. Ο,τι δηλαδή είναι καλό για τον Κουρουμπλή δεν είναι αναγκαστικά για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γενικώς. Γιατί είναι διαφορετικό το πολιτικό βάρος μιας κρίσης όπου τα όρια ανάμεσα στην υπουργική ανικανότητα και το ανθρώπινο λάθος δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Και διαφορετικό μιας κρίσης όπου τα όρια ανάμεσα στην ταπεινή άσκηση της εξουσίας και την αντιαισθητική εκμετάλλευση των προνομίων της ξεχωρίζουν όσο το κόκκινο απ’ το μαύρο.
