Αναζήτηση
Από προχθές ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: το τακούνι της κυρίας Τζούλη-Καμμένου.
Η ίδια βεβαίως διαβεβαιώνει ότι «το τακούνι του παπουτσιού μου δεν αξίζει να πατήσει κανένα σκουλήκι της συμμορίας τους». Ουφ!
Αλλά αυτό το ξέρουν τα σκουλήκια; Το ξέρει το τακούνι;
Αγνοώ. Και η άγνοια είναι δυσβάσταχτη.
Γι’ αυτό το τακούνι της κυρίας Τζούλη-Καμμένου ίπταται πάνω από τη χώρα μας. Και θα συνεχίσει να ίπταται παρά τη χθεσινή απόφαση της Βουλής για τον σύζυγό της.
Ξέρετε γιατί; Επειδή έως τώρα ο Καμμένος για την κυβέρνηση ήταν ενδεχομένως ανάγκη. Εφεξής συνιστά εξευτελισμό.
Και φυσικά το όριο εξευτελισμού που αποδέχεται κάθε συνείδηση είναι σαν τα τακούνια: ο καθένας έχει το δικό του!
Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.
Η θέα του Κοντονή, του Παρασκευόπουλου (καθηγητής Δικαίου, αν δεν με απατά η μνήμη του…), των άλλων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να σέρνονται στο βήμα και τα έδρανα της Βουλής για να στηρίξουν την κυβέρνηση, στηρίζοντας τα καμώματα του υπουργού, προκαλεί περισσότερο λύπηση παρά θυμό.
Ξέρετε γιατί; Επειδή στην πολιτική η ήττα δεν είναι παρά μια έκβαση μέσα στη φυσιολογική τάξη των πραγμάτων. Ολοι κάποτε χάνουν κι όλοι έχουν κάποτε χάσει.
Το ερώτημα είναι πώς χάνεις. Αν χάνεις όρθιος ή «στα τέσσερα» –για να θυμηθώ μια έκφραση του υπουργού Αμυνας… Αν χάνεις με αξιοπρέπεια ή αναξιοπρεπώς. Αν χάνεις ακέραιος ή εξευτελισμένος.
Εφεξής αυτά είναι τα διλήμματα που θα τίθενται όλο και πιο πιεστικά στην κυβερνητική πλειοψηφία, κυρίως στην αριστερή συνισταμένη της. Δεν αγιάζουν όλοι οι σκοποί τα μέσα.
Καλώς Ή κακώς, ο Φίλης (για να δανειστώ ένα όνομα…) κουβαλάει πλέον στην πλάτη του τον Καμμένο. Αν τα καταφέρνει, μπράβο του. Αν όχι, θα πρέπει να το δείξει.
Χθες στη Βουλή ο Παπαγγελόπουλος μιλούσε για «το μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης έναντι του παλιού συστήματος».
Ωραία ιδέα –παρόλο που πρώτη φορά ακούω για «ηθικό πλεονέκτημα κυβέρνησης»!
Αλλά αν ο Παπαγγελόπουλος, ο Κουρουμπλής κι ο Καμμένος δεν είναι «παλιό σύστημα», τότε ποιος είναι; Η Πίπη Φακιδομύτη;
Νομίζω πως η πολιτική έχει μια εσωτερική δικαιοσύνη. Και γι’ αυτό, αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τελειώνουν τα ψέματα κι ο καθένας καταλήγει στα κυβικά του.
Ζούμε πλέον τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έφτασε στα κυβικά της. Απομένει να το αντιληφθεί, να το αξιολογήσει και να χαράξει πορεία. Ελπίζω με αξιοπρέπεια.
Διαφορετικά, θα αισθάνεται συνεχώς το τακούνι της κυρίας Τζούλη-Καμμένου να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της.
