Ηταν κι αυτό προϊόν της κρίσης: πρόσωπα που κινούνταν στις παρυφές του πολιτικού συστήματος και έθαλλαν στην τηλεοπτική ζώνη του λυκόφωτος ή επιβίωναν στους χαμηλούς ορόφους των παραδοσιακών κομμάτων, βρέθηκαν αίφνης στο κέντρο της πολιτικής σκηνής καταλαμβάνοντας όχι μόνο έδρανα στη Βουλή, αλλά και υπουργικούς θώκους. Είναι τα λεγόμενα «τέρατα». Και γεννήθηκαν από μια κρίση που στη χώρα μας δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά δυστυχώς και πολιτική.
Ανάμεσα σε αυτά κατέχει περίοπτη θέση ένας πολιτικός που ξεκίνησε την καριέρα του ισχυριζόμενος ψευδώς ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αρχηγός της 17 Νοέμβρη και τη συνέχισε αποκαλύπτοντας με την ίδια ισχυρή δόση φαντασιοπληξίας συνωμοσίες και σκάνδαλα εκεί όπου δεν υπήρχαν. Αυτόν τον πολιτικό επέλεξε ο σημερινός Πρωθυπουργός ως κυβερνητικό του εταίρο. Κι εκείνος δεν διέψευσε το παρελθόν του: ασχημόνησε σε Βουλή και γήπεδα, κράτησε περιχαρής αυτήν εδώ την εφημερίδα σαν να ήταν τρόπαιο, χρησιμοποίησε στρατιωτικά ελικόπτερα ωσάν να ήταν δικά του.
Οι ντροπιαστικές εικόνες από το καζίνο του Λονδίνου ήταν μάλλον μια φυσιολογική εξέλιξη για τον ίδιο. Δεν είναι φυσιολογική όμως για όλους τους υπόλοιπους. Δεν είναι φυσιολογικό ένας κυβερνητικός αξιωματούχος, ειδικά όταν χειρίζεται το ευαίσθητο οικονομικά χαρτοφυλάκιο της Αμυνας, να στριμώχνεται στα τραπέζια των καζίνων παραβιάζοντας κανόνες και πρωτόκολλα όταν δεν συνομιλεί με ισοβίτες. Δεν είναι φυσιολογικό να εκπροσωπεί σε οποιοδήποτε επίπεδο τη χώρα μας. Δεν πρέπει να είναι φυσιολογικό. Γιατί αν μας φανεί ως τέτοιο, σημαίνει πως σε εκείνα τα τέρατα έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε.
