Το 1968 ο βραχύσωμος πολωνός εμιγκρέ Ρομάν Πολάνσκι, γνωστός ήδη στους κοσμικούς κύκλους του Χόλιγουντ με το παρατσούκλι «ο Νάνος», πρέπει να ήταν ένας από τους πιο ευτυχείς κατοίκους στον πλανήτη. Παντρεμένος με τη Σάρον Τέιτ, μια αδιαφιλονίκητη καλλονή από το Τέξας (καλλονή με τη βούλα: βραβευμένη σε καλλιστεία), είχε ταυτόχρονα υπογράψει ως σκηνοθέτης το Μωρό της Ρόζμαρι, όπου η ομώνυμη ηρωίδα, ερμηνευμένη έξοχα από τη Μία Φάροου, κυοφορεί το μωρό του Σατανά. Δικαίως το Μωρό της Ρόζμαρι χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως «η απόλυτη ταινία τρόμου» και εξασφάλισε στον Πολάνσκι από νωρίς την καλλιτεχνική αθανασία. Ωστόσο, έναν χρόνο αργότερα, η άγρια σφαγή της Σάρον Τέιτ –εγκύου στον όγδοο μήνα! –από τη συμμορία του παρανοϊκού σατανιστή Τσαρλς Μάνσον υπενθύμισε στον δύσμοιρο Νάνο ότι ο τρόμος έχει και μια λιγότερο ψυχαγωγική πλευρά.

Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι το μωρό που προέκυψε από την ανόσια μετεκλογική συνεύρεση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, τον Ιανουάριο του 2015, είναι τάλε κουάλε το μωρό της Ρόζμαρι ή μια γιαλαντζί απομίμησή του, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι από την πρώτη στιγμή παρουσίασε συμπτώματα διπολικής διαταραχής. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό το μωρό γεννήθηκε με δύο εγκεφάλους, εάν γεννήθηκε με εγκέφαλο καν. Ο ένας εγκέφαλος κατέθετε στη Βουλή νομοσχέδια με προοδευτικό πρόσημο (για την ανέγερση τεμένους στην πρωτεύουσα, για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια κ.ο.κ.), ενώ ο άλλος εγκέφαλος αναγούλιαζε με τα ίδια νομοσχέδια και αρνιόταν σθεναρά να τα ψηφίσει.

Σε οποιαδήποτε άλλη δυτική δημοκρατία, από αυτές που σέβονται τον εαυτό τους, η ολοφάνερη δυσλειτουργία θα διορθωνόταν με μια απλή χειρουργική επέμβαση. Ο εγκέφαλος που δυσφορούσε θα διαχωριζόταν από τον άλλο εγκέφαλο και ο άλλος εγκέφαλος θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τη δεδηλωμένη, παρέα με κάποιον εγκέφαλο που να μη δυσφορεί. Αυτό άλλωστε σημαίνει δεδηλωμένη σε μια δημοκρατία που δεν γράφει τους πολίτες της στα παλαιά της υποδήματα: να εξασφαλίζεις την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με κάποιους που συμφωνείς. Διαφορετικά, εξασφαλίζεις τη δεδηλωμένη και με τη Χρυσή Αυγή. Και με τον «Πουλάω Οικόπεδα – Χαρίζω Χρέη», εάν αύριο, που λέει ο λόγος, πετύχει το χρυσό τριαράκι εισόδου στο Κοινοβούλιο. Μπορεί να θεωρείς ως μοναδικό προαπαιτούμενο συμμετοχής στην κυβέρνηση την ικανότητα κάποιου να περάσει το κατώφλι της Βουλής; Και αν ναι, αμέ, μπορείς και παραμπορείς, σε τι διαφέρεις από τη Γεωργία Βασιλειάδου, στη Θεία από το Σικάγο, όταν πετούσε κανάτια στους περαστικούς για να εξασφαλίσει γαμπρουδάκια; Θέλεις κυβέρνηση; Οποιον πάρει το κανάτι.

Είπαμε όμως. Εμείς δεν είμαστε μια συνηθισμένη δημοκρατία. Εμείς την αρχαία εποχή πέσαμε στη χύτρα με τη νοημοσύνη κι έκτοτε δεν χρειάστηκε να βάλουμε πάλι το νιονιό μας να δουλέψει. Οταν αντικρίζουμε το μωρό της Ρόζμαρι, δεν καταλήγουμε στο εύλογο συμπέρασμα ότι κάτι τρέχει με αυτό το μωρό, καταλήγουμε στο ότι κάτι τρέχει με εμάς. Σχεδόν τρία χρόνια καθυστέρησαν η Νέα Δημοκρατία, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και Το Ποτάμι ώσπου να αποφασίσουν το αυτονόητο: να μην υπερψηφίζουν τα νομοσχέδια που δεν εξασφαλίζουν τη δεδηλωμένη της συγκυβέρνησης. Να μη σπεύδουν να κλείνουν τις τρύπες που ανοίγει ο ακροδεξιός συγκυβερνήτης. Να αφήσουν το κυβερνητικό σαπιοκάραβο να βουλιάξει. Εισέπραξαν μήπως χειροκροτήματα; Μπα. Μόνο μουρμούρα. «Συντηρητικός αρραβώνας», τους έκραξε πρωτοσέλιδα τις προάλλες το Εθνος. Είσαι συντηρητικός όταν δεν αποδέχεσαι το συντηρητικό βέτο των συγκυβερνώντων; Βρε σεις, πάτε καλά; Δεν βλέπετε το μωρό; Γιατί, τι έχει το μωρό; Μια χαρά είναι το μωρό. Ξεκαρδίζεται. Λίγο υποχθόνια ίσως.

Τελευταία Νέα